Nie bój się, dziadku | Książka dla czytelników 4-6 lat

Nie bój się, dziadku! to książka, która prostą historyjką może „utrzeć nosa” zarozumiałym dorosłym. To też opowieść o tym, że od dzieci można się wiele nauczyć. Tylko do tego trzeba otworzyć głowę i uważnie słuchać.

Aaaaa i jeszcze o tym, że czytanie książek ma o wiele potężniejszą moc, niż dubeltówka.

Witaj babciu, witaj dziadku!

Wszystko zaczyna się u babci i dziadka, bo tam Stefcia musi spędzić trzy dni i trzy noce. Mama jet bardzo zajęta, dlatego zostawia córkę u dziadków.

Króliczka kocha ich bardzo, ale nie uśmiecha się jej spędzanie nocy w pokoju na poddaszu. I to pokoju myśliwskim! Co za pomysł, żeby dziecko spało w pokoju myśliwskim?

Stefcia ma jednak ze sobą strój super bohaterki, Supermenkę i książkę, w której napisano wiele mądrych rzeczy, o strachu też. I o tym, jak sobie z nim można poradzić.

Chcę ci pomóc, dziadku!

Dużo się dzieje u babci i dziadka. Wszystkich zaprząta wieść o złodzieju kwiatów. Jak jest złodziej, są pomysły na schwytanie go. I tu do akcji wkracza dziadek ze swoją dubeltówką i przekonaniem, że sam sobie ze wszystkim poradzi.

Stefcia chce mu pomóc, ale słyszy (uwaga!), że miejsce dziewczynki jest raczej w kuchni, a nie przy pułapce na złodzieja.

Nie, nie zamykajcie książki z trzaskiem, to taki specjalny zabieg autora, żeby zwrócić naszą uwagę na fakt, że wielu seniorów (i nie tylko seniorów, ale w tym wypadku mowa o dziadku) ma wciąż takie przekonania. W dodatku ochoczo dzieli się nimi ze światem.

Stefcia wciąż ma swoją mądrą książkę i za każdym razem, przy każdej sytuacji wraca do treści, z których wnika coś zupełnie innego, niż mówi (i robi) dziadek.

Króliczka z każdą stroną przekonuje się, że jednak sensowniej wierzyć temu, co napisali w mądrej książce, a nie temu, co mówią niektórzy dorośli. Dla wielu dzieci to będzie odkrycie… tylko trzeba zaglądać do książek i uczyć się samodzielnego myślenia.

Przeczytaj artykuł:

Babcia i dziadek. Seniorzy pod lupą >>

Obronię cię, dziadku!

Mało tego, Stefcia postanawia bronić domu przed złodziejem i przełamując strach, organizuje akcję w piwnicy. Wtedy następuje zwrot sytuacji. Dziadek przekonuje się na własnej skórze, że nie jest taki odważny, jak mu się wydawało. I nie jest taki sprytny. Dubeltówka nie dodaje rozumu ani mocy.

Za to Stefcia przekonuje dziadka, że ma on (jak każdy) prawo do strachu, niepewności i wszystkich emocji, o których najczęściej babcie i dziadkowe nie mówią głośno.

Taka jest prawda, że seniorzy niekoniecznie potrafią rozmawiać o emocjach, przyznawać się do błędów czy zmieniać poglądy wraz ze zmieniającymi się czasami (postępem w nauce itd.).

Przemyśl to, dziadku!

Na szczęście dziadek Stefci wyciąga wnioski z tego, co mówi i robi jego wnuczka. Wrażliwa dziewczynka, która rozumie, że wiedzą i mądrymi decyzjami można zdziałać więcej niż dubeltówką, którą tak lubi wymachiwać dziadek.

Ostatecznie dziadek pożycza mądrą książkę od Stefci, a potem wszystko już układa się w sensowną całość. Dubeltówka zmienia się w podporę do kwiatów, znika myśliwski pokój. To znaczy pokój zostaje, znikają trofea, a na ich miejsce trafiają zdjęcia kwiatów, które robi dziadek. Tak, tak, to jego nowe hobby, które zresztą przydało się też do rozwiązania problemu złodzieja.

Komu przyda się ta książka?

Dzieciom, które słyszą różne teorie od dorosłych. Na przykład babcia mówi: „Załóż czapeczkę”, a mama mówi, że nie trzeba.
Gdy dziadek snuje teorie o tym, że jednak z całą pewnością miejsce kobiety jest w kuchni lub rzuca niby niewinne żarciki z obraźliwą nutą.
Jeśli w waszym domu za silnego uznaje się tego, kto ukrywa emocje, a wrażliwcy to raczej słabeusze.
Tam, gdzie książki przegrywają z głupimi treściami z YouTube, a dzieci myślą, że świat wygląda, jak gra komputerowa.
I jeszcze tam, gdzie spotkania rodzinne są udręką dla rodziców i maluchów, bo ciocie i babcie „wiedzą najlepiej”.

Bardzo zachęcam do czytania na głos tej książki wszędzie, gdzie tylko czujecie, że stereotypy biorą górę.