Czy umiesz gwizdać, Joanno? Książka bardzo refleksyjna. Przypominam sobie o niej w okolicach 1 listopada, ale tak naprawdę, zawsze jest dobry moment, żeby ją z dzieckiem przeczytać. Prostota tej opowieści chwyta za serce.
Poznajemy dwójkę przyjaciół, z których tylko jeden ma dziadka. Bertil nigdy nie znał swojego, choć bardzo by chciał. Nie zastanawiając się długo, chłopcy wybierają się do domu spokojnej starości, gdzie Bertil wybiera sobie dziadka.
Umiesz docenić?
Nikt tu nie pyta: Ale jak to? Tak sobie wejść i wybrać? Otóż tak, bo ten wybrany dziadek jest najmądrzejszym dziadkiem na świecie. Pozwala Bertilowi się wybrać, nazywać dziadkiem i wspólnie spędzają wiele pięknych dni. Na wspomnieniach, odkrywaniu siebie, spełnianiu marzeń, opowieściach z przeszłości.
Czy umiesz gwizdać, Joanno? To była ulubiona piosenka żony dziadka. Żony, która już nie żyje, a jemu zostały samotnie dni w domu starców. Dlatego nie zadaje pytań, kiedy pewnego dnia w progu staje „wnuczek”. Uczy go gwizdać tę melodię, choć małemu niezbyt dobrze idzie na początku. Ale ćwiczy, chce ją wygwizdać dla dziadka.
Senior pod lupą
Dziadek wie, że życie jest zbyt krótkie, by zadawać zbędne pytania i nie wykorzystać szans na wspólny nas, dobrą rozmowę, bycie razem.
Pewnego dnia, kiedy Bertil nauczył się gwizdać najpiękniej, pobiegł z przyjacielem do dziadka. Okazało się, że dziadka już nie ma. Odszedł.
Smutek, gniew, bezradność, a potem pogodzenie się z nieuchronnym. Dziadek był najlepszym dziadkiem na świecie. A Bertil był najwspanialszym wnuczkiem, który wygwizdał najpiękniej, jak potrafił ukochana piosenkę dziadka. I dziadek ją usłyszał. I się uśmiechnął. To pewne.
Nie mów, że nie masz dziadka. Nie możesz, nie dasz rady. Znajdź go. Zawsze ktoś czeka na ulubioną piosenkę.
Zapisz się na Newletter
