Dzisiaj przychodzę do was czterema książkami z wydawnictwa Jupi Jo! Jest to seria „Kraina emocji” pod patronatem Aktywnego Czytania.

Bardzo kolorowe, kartonowe, wesołe, mimo tego, że bohaterowie zmagają się z tymi trudniejszymi emocjami: lęk, złość, zazdrość, smutek.

Od razu na początku powiem, że jestem zachwycona samym wydaniem i tymi odrobinę szalonymi, bardzo kolorowymi ilustracjami. Nawet wyklejka okładki w każdej książce jest inna, z masą detali „w temacie łąkowym”, bo rzecz dzieje się nad jeziorem.

Poznajemy mieszkańców, zgraną ekipę – żabka, wiewiórka, żółwie trojaczki, wiewiórka, sowa. Jest tu cała masa zwierzaków, a my zaprzyjaźniamy się z nimi na dłużej, dlatego, że bohaterowie pojawiają się we wszystkich częściach.

W każdej książce inne zwierzątko mierzy się z konkretną emocją, ale nie jest samo, bo ma wokół siebie przyjaciół.

Kraina emocji. Pożegnaj smutek!

W tej części żabka Żaneta dowiaduje się, że jej najlepsza przyjaciółka Jola się wyprowadza. Nie tylko nie będą mogły się bawić, w ogóle nie będą się widywać albo będzie to możliwe bardzo rzadko. Z tego powodu Żaneta robi się smutna.

W ogóle wszystkie te historie są bardzo proste, bo to seria zajmująca się podstawowymi emocjami. W każdą opowieść wplecione są sposoby radzenia sobie z nimi, a przyjaciele opowiadają, jak oni to przezywają i dzielą się doświadczeniami.

Podoba mi się też podkreślenie konkretnych słów związanych z daną emocją. Na przykład smutna Żanetka opisana jest jako markotna. To dobry pomysł na powiększenie słownika dziecka i podrzucenie kolejnych narzędzi (słów) wspierających mówienie o emocjach.

Przyjaciele w krainie emocji

Żabka nadal jest markotna. Nawet jej ulubione placuszki, które mama przygotowała na śniadanie, nie poprawiły jej humoru.

Żaneta opowiada przyjaciołom, co się stało i skąd ten jej smutek. Wszyscy próbują pomóc jej, podpowiadając, jak oni radzą sobie ze smutkiem.

Myślę, że najważniejsza rzecz, to informacja dla dzieci, że każdy czasami przeżywa taką trudną emocję. Nie zawsze jest wesoło, a smutek można przeżywać na różne sposoby, tym samym spróbować pomóc sobie właśnie na różne sposoby. Poszukać tego, co mogłoby mi poprawić humor.

Na przykład mój ulubieniec ślimak Staś, gdy jest mu smutno, najpierw płacze. Zauważcie, „chłopak” Staś płacze, to jest w porządku, a później sobie w spokoju czyta książki. Czyli on nie potrzebuje od razu z kimś rozmawiać.

Ale mamy tutaj też trojaczki żółwie i one z kolei lubią się łaskotać, gdy któremuś jest smutno, więc o żadnym wyciszeniu z ich strony nie ma mowy.

Po rozmowie z wami jest mi dużo lepiej. Teraz już wiem, co mogę zrobić, kiedy mi smutno – pogadać z przyjaciółmi.

Kraina emocji. Pożegnaj zazdrość!

W tej części mamy zazdrość o rodzeństwo, którą tym razem przeżywa jeż Jurek. Żabka Żanetka przychodzi się z nim pobawić, ale kiedy dociera do nory jeża, widzi, że Jurek właśnie wychodzi i jest rozzłoszczony.

Do widzenia! – krzyczy z obrażoną miną i z całej siły trzaska drzwiami.

Jeżyk jest naprawdę zdenerwowany, a wszystko dlatego, że niedawno urodził mu się braciszek i tak jak wiele dzieci, Jurek ma wrażenie, że rodzice go już nie kochają.

Jurek wychodzi i idzie sobie obrażony, a przyjaciele widzą, że coś się dzieje, ale nie wiedzą, o co chodzi.  Okazuje się, że Jurek już nie jest zły, tylko siedzi sam i płacze.

W końcu sprawa się wyjaśnia, a wszyscy z rodzeństwem wkraczają do akcji, bo rozumieją, jak to jest. Opowiadają swoje doświadczenia, co odrobinę pociesza Jurka. Jedni mówią, że jest super, inni mają mieszane uczucia i to jest w porządku.

Doświadczenia w krainie emocji

Zatrzymam się tu na chwilę, żeby uprzedzić rodziców jedynaków, bo w grupie Aktywne Czytanie na FB często jest podejmowana dyskusja, o tym, że mało jest książek pokazujących, jak fajne jest bycie jedynakiem. Jako mama jedynaczki potwierdzam, że to najczęściej bardzo szczęśliwe dzieciaki i zgadzam się ze zdaniem grupowiczów, że mało jest książek, które właśnie wspierają jedynaków.

I tu przyznaję, że wsparcia w tej książce nie znajdą, dlatego, że Żaneta mówi…

– Wiesz co, Jurku? Tak naprawdę to jesteś szczęściarzem. Ja ci zazdroszczę.
– Na serio? – dziwi się Jurek, bo nie może uwierzyć w to, co usłyszał.
– Oczywiście ja nie mam ani brata, ani siostry, a bardzo bym chciała. Na razie nie możesz się bawić z braciszkiem, ale jak podrośnie, na pewno się zaprzyjaźnić. Zobaczysz.

Jasne, że odnajdą się tu jedynacy marzący o rodzeństwie, bo takich dzieci jest też cała masa. Natomiast nie odnajdą się dzieci, które uważają, że bycie jedynakiem jest OK. Dla dzieci wrażliwych na tym punkcie może to być coś do przepracowania.

Wracając do historii, oczywiście wszystko kończy się dobrze, bo Jurek godzi się z rodzicami. Oni go przepraszają za to, że faktycznie nie było tak dużo uwagi z ich strony, jak zazwyczaj.

Synek z kolei im wyjaśnia, jakie miał emocje i skąd to trzaskanie drzwiami. Tym sposobem, po rozmowie z przyjaciółmi, żegnamy zazdrość.

Kraina emocji. Pożegnaj złość!

Część o złości jest świetna, bo tutaj przedszkolaki grają sobie w piłkę, którą w pewnym momencie Żaneta kopie gdzieś daleko. Okazuje się, że niefortunnie kopnięta piłka obudziła sowę Stefana.

Stefan jest samotnikiem, zdrzemnął się w swojej dziupli, a tu takie coś! Bardzo, ale to bardzo się wkurza na tego kogoś, kto piłkę kopnął. W tym momencie przychodzi do niego Żaneta i oczywiście przeprasza, jednak Stefan nie okazuje zrozumienia.

Zauważcie, jaki potrzebny wątek do porozmawiania z dziećmi o tym, że czasami nasza złość połączona jest np. ze strachem, a reakcje mogą być nieadekwatne do sytuacji.

Faktycznie tak było, że Stefan sobie spał i nagle go coś obudziło, wyrwało ze snu i nie wiadomo, czy on bardziej był zdenerwowany, czy wystraszony, czy może jedno i drugie.

W każdym razie, gdy Żaneta próbowała go przeprosić, zareagował bardzo nieładnie, co oczywiście sprawiło przykrość naszej żabce.

Sprawą zainteresowała się również wychowawczyni w przedszkolu, gdzie przyjaciele opowiedzieli o swoich sposobach na złość.

Sytuacja kończy się tak, że Stefan i Żaneta spotykają się ponownie i każde wyjaśnia swoje stanowisko. Przepraszają się nawzajem. Ona za to, że niechcący go obudziła i wystraszyła. A on za to, że tak się zachował w pierwszej chwili.

Jasne, że czasem nam się zdarzy wybuchnąć w przypływie tych największych emocji, jednak wciąż można wrócić do rozmowy i wyjaśnić na spokojnie sytuację.

Kraina emocji. Pożegnaj lęk!

Tym razem cała ekipa przyjaciół wybiera się do lasu na poszukiwanie grzybów, bo jest taki konkurs. Niestety zbaczają ze ścieżki i gubią się w tym lesie.

Wśród nich jest wiewiórka Wandzia, która bardzo się boi. Już się zrobiło trochę ciemno w tym lesie i jest daleko od domu. Strasznie tu i nie wiadomo, co się kryje za każdym krzakiem. Mamy w tej części gagatka Bartka, który śmieje się z tego, że ktoś okazuje strach w takiej sytuacji.

Oczywiście dookoła jest cała reszta przyjaciół i oni pomagają Wandzi się uspokoić. Opowiadają, jakie mają sposoby na pokonywanie strachu, bo tak jak wspomniałam na samym początku, bardzo często tu się powtarza informacja, że nie jesteś sam lub sama z tą emocją. Wszyscy się czegoś boimy.

Słuchajcie, nie ma niczego złego w tym, że się czegoś boimy. Strach to emocja, która powoduje, że stajemy się czujni i bardziej uważni. A poza tym Bartku, potrzeba odwagi, by przyznać się do swoich lęków. Kiedy o nich mówimy, stają się coraz mniejsze.

Nic się nie martwcie, jasne, że szybko znaleźli drogę do domu i w dodatku wygrali grzybowy konkurs!

Swoją opinię o książce mogłam wyrazić dzięki współpracy z wydawnictwem i przemyślanej decyzji, że chcę się nią z Wami podzielić.

Dołącz do grupy Aktywne Czytanie – książki dla dzieci i młodzieży na FB