EMOCJE. To, o czym dorośli ci nie mówią (bo często sami nie wiedzą). Książka dla dzieci i młodzieży, a nawet dorosłych o tym, dlaczego zachowujemy się w określony sposób, wkurzamy o drobnostki, płaczemy „bez powodu” i potrafimy wdawać się w internetowe dyskusje na śmierć i życie.
Książek dla dzieci o emocjach są dziesiątki. Kiedyś nie było nic, dzisiaj jest zupełnie odwrotnie. Tak duży wybór, że nie wiadomo, po co sięgać. Ze zrozumiałych względów książek dla młodszych dzieci o emocjach jest o wiele więcej niż dla starszych. Zakładamy, że starszaki już więcej rozumieją i radzą sobie z ogarnięciem nastrojów. Tylko, czy zawsze?
Jak pomóc przy wybuchach złości u starszych dzieci? >>
Dorośli i emocje
Z tym ogarnięciem to prawda… w teorii. W praktyce wystarczy spojrzeć na internetowe rozmowy dorosłych, żeby zrozumieć, który mózg częściej dochodzi do głosu, gdy coś idzie nie po naszej myśli.
I to jeszcze pół biedy, gdy rozumiemy, że to on i że coś jest nie tak, jakbyśmy chcieli. Często emocjonalne jazdy robimy obcym ludziom, walczymy na śmierć i życie o to, by ktoś kompletnie nam obojętny, typek z internetu, przyznał nam rację. Po co? Dlaczego?
Na przykład dlatego, że jesteśmy głodni, zestresowani, wystraszeni, niewyspani. Nierzadko wszystko na raz. Dokładnie to samo dotyczy histerii dwulatków i wybuchów sześciolatków. Osobiście czasem nie widzę żadnej różnicy między zachowaniami dorosłych i dzieci.
Dlatego właśnie cieszę się, że są autorzy piszący o emocjach dla nieco starszych. Seria „To, o czym dorośli ci nie mówią” to książki dla dzieci 8-9 lat i w górę. W zależności od zainteresowań i potrzeb oczywiście, bo jest to już całkiem pokaźna kolekcja.
To, o czym dorośli ci nie mówią
Tak, jest więcej rzeczy, o których dorośli milczą (bo sami często nie wiedzą). O wcześniejszych tytułach: napisałam w recenzji: Kosmos, Polityka, Mózg, Ekonomia >>
Tym razem do akcji wkraczają emocje. I jak zawsze, nie są to po prostu nudnawe opisy. To jest książka, przy której zaśmiewamy się, angażujemy i kibicujemy postaciom. A powiem Wam, że jest o co trzymać kciuki, bo na samym początku spotykamy Gaję z kumplami. Tym razem postanowili zabrać się za „projekt człowiek”.
I jak to z planami bywa, założenia są znakomite: Potrzebujemy rozumnego gospodarza planety. Kogoś, kto zajmie się przyrodą, zaopiekuje zwierzętami… Cóż, jak przeczytacie część o klimacie, zrozumiecie, że to się jakby trochę nie udało.
Dorośli mają projekt
Wracając jednak do „projektu człowiek”, pełna zapału Gaja musiała zrezygnować ze zbyt ambitnych planów. Zamiast tworzyć coś od podstaw, postanowiła wykorzystać zasoby już pływające, pełzające czy wspinające się na drzewa. Podkręcić, podrasować i może się uda?
Boguś Janiszewski nie ukrywa, że Matka Natura poszła po taniości i jak to w takich sytuacjach bywa, wyszło coś kompletnie niedoskonałego. My. Ludzie.
Mamy masę zakodowanych po przodkach odruchów, nawyków, reakcji, które dzisiaj niekoniecznie się sprawdzają. Przecież nie grozi nam z każdej strony śmiertelne niebezpieczeństwo, jedzenie mamy na wyciągnięcie ręki. Gdybyśmy na zaspokajaniu podstawowych potrzeb poprzestali, pewnie nikt by się nie wykłócał w internecie o to, jak karmić, dzieci, leczyć dzieci, szczepić dzieci, wychowywać dzieci i ogólnie żyć.
Jak dorośli i dzieci ogarniają emocje?
Tu jednak do akcji wkraczają emocje. A konkretnie ekipa z centrum zarządzania mózgiem. Nie każdy ma mózg, każdy jednak ma jakieś centrum zarządzania. Na przykład pantofelek Tomek mózgu nie ma, ale jakoś egzystuje i w dodatku piszą o nim w podręcznikach szkolnych.
W tym wypadku ekipa zarządzająca to: Mu, Grażynka i mój ulubieniec Janusz. Przez pryzmat monitora tej trójki (trochę, jak w bajce „W głowie się nie mieści”), obserwujemy całą rzeszę stworzeń (bo nie tylko ludzi) i konkretnych przykładów, dzięki którym zaczynamy rozumieć, jak emocje wpływają na nasze zachowania. I odwrotnie.
I jak wspominałam na początku, to nie jest książka dla maluchów, gdzie mamy wymienionych kilka podstawowych emocji i je nazywamy.
Tu wyjaśniane są (przekomicznie) skomplikowane sprawy: hormony, reakcje fizyczne i psychiczne, zachowania i oprócz duuuużych ilości informacji o emocjach podstawowych, są też miksy emocjonalne. Rozmawiamy o intuicji, uzależnieniach, zwątpieniu, terapii, aż dochodzimy do (przynajmniej częściowego) rozumienia emocji.
Dorośli powinni czytać takie książki
Jak dla mnie to jedna z lepszych serii dla nieco starszych dzieci. Czytając, śmiałam się do łez, bo też (jak w pozostałych książkach) jest tu masa kontekstów. Śmieszy mnie sęp Jarek, rozemocjonowany Janusz, wyluzowana Gaja z tym całym swoim projektem „człowiek”. Mam poczucie, że nie trzeba będzie w tym przypadku nikogo szczególnie zachęcać do czytania.
4 proste kroki do zrozumienia dziecięcych emocji
Dorośli mają przewodnik po emocjach
Wiem, że nie przepadamy za książkami, w których spisane są gotowe dialogi o tym, jak rozmawiać z dzieckiem o czymkolwiek, w tym wypadku emocjach. Jednak tutaj są komiksy i nie ma innej opcji, jak pokazać czytelnikowi taką rozmowę. To są zupełnie naturalne dialogi i przygotowane scenki, gdzie przerabiamy różne scenariusze.
Za każdym razem jestem pełna podziwu dla pracy wykonanej przy tej serii, bo to dosłownie masa materiału spisanego drobnym maczkiem. Przy tym podanego tak prześmiesznie, tak momentami absurdalnie, tak mądrze. Właśnie tak, jak lubię najbardziej.
EMOCJE. To, o czym dorośli ci nie mówią
Autor Boguś Janiszewski
Ilustracje Max Skorwider
Wydawnictwo Publicat
Kategorie wiekowe:
Obserwuj Aktywne Czytanie, nie przegapisz żadnych wieści o nowościach, rabatach i niespodziankach.