Emilia Kiereś stworzyła przepiękną książkę dla czytelników w wieku 8-12 lat. LAPIS to baśniowa opowieść o słowach i ich mocy. Jest też Poczwara, ogromna miłość ucząca wytrwałości oraz ciekawe świata, odważne dziecko. Irenka.
Czasem tak jest, że od pierwszych słów czujemy, że jesteśmy w środku opowieści. Dokładnie tak się poczułam czytając „Lapis”. To historia pewnej legendy o wspaniałym mieście. Przede wszystkim jednak o ludziach – tych kiedyś i dziś. Łączą ich słowa, których nie można lekceważyć nigdy… nie tylko w baśniach.
Irenka poznaje Lapis
Właśnie Irenka opowiada nam całą historię, zaczynając od miłości Tobiasza i Elżbiety. W tym wątku jest masa emocji, rozgrywa się dramat, padają zakłamane słowa, które mogą wyrządzić najwięcej krzywdy.
Irenka jest przyjezdną, co oznacza, że znalazła się w Lapis na chwilę i tak się składa, że podejmuje się poznania historii tego miasta. Chce pomóc tacie malującemu freski, bo one mają dotyczyć właśnie Lapis. Ona robi notatki i przede wszystkim zwiedza miasto, poznaje ludzi. Tata zajmuje się wyłącznie swoją pracą.
Biblioteka i jej tajemnice
Oczywiście biblioteka jest najlepszym miejscem do odkrywania tajemnic. I trzeba przyznać, że czasem spojrzenie na sytuację (w tym wypadku miasto) kogoś z boku, pozwala dostrzec to, co mieszkańcom jakoś umyka. Dla niektórych te oczywistości są legendą, dla innych kłamstwem albo przeszłością.
Z kolei dla ciekawego świata dziecka sowa ze starych ksiąg stały się sensem życia. I fascynującą wędrówką do przeszłości, bo właśnie tam – w domu Tobiasza i Elżbiety – zaczyna się opowieść o Lapis.
W życiu tej dwójki rozgrywają się dramatyczne wydarzenia. Potem Tobiasz na długi czas obraża się na słowa, może nawet się ich boi, bo wie, że one zawiniły.
Jednak przecież nie wszystkie słowa czynią krzywdę i ranią, prawda? Zamknięcie się na wszystko, niekoniecznie jest dobrym rozwiązaniem. Bardzo rzadko tak jest, o czym ostatecznie przekonuje się też Irenka.
Potrzebne słowa
Niewypowiedziane słowa mogą męczyć równie mocno, jak te wykrzyczane. Irenka dobrze o tym wie, bo w jej relacji z ojcem właśnie takie słowa przeszkadzają najbardziej. Te niewypowiedziane.
Jak uniknąć niedostępności emocjonalnej w relacjach z dzieckiem
12-latka nie mówi o tym, jak bardzo boli ją mur budowany przez ojca, który stracił żonę przy porodzie córki. Córka przecież straciła matkę w dniu swoich narodzin. Nie ma więc wspomnień z nią związanych, a bez słów ze strony taty, nie może się niczego dowiedzieć. Ani o tym, jak cudowną kobietą była mama. Ani o tym, co naprawdę czuje tato. Bo Irenka czuje wyrzuty sumienia z powodu śmierci mamy.
Głodna Poczwara z Lapis
Mieszkańcy Lapis też są związani słowami, nie wiedzą nawet, jak bardzo dosłownie. Pośród tych słów jest historia o Poczwarze, która kiedyś zaatakowała miasto i dokonała okrutnych zniszczeń. Nie wiadomo, skąd przyszła i dokąd uciekła. Być może kryje się gdzieś w pobliżu? Legenda głosi, że Poczwarę trzeba nieustannie karmić, inaczej zdenerwuje się i znowu zaatakuje.
W każdej historii związanej z Lapis, tej sprzed lat oraz wszystkich współczesnych, przewija się jedno ważne imię – Ruta. To wiedźma (nie czarownica), która potrafi pomagać ludziom w potrzebie. Jest bardzo, bardzo, bardzo stara i zdaje się, że wie więcej niż pozostali mieszkańcy. Wie więcej o wszystkich i właściwie na każdy temat.
Co się stanie, jak takie ciekawe świata i odważne dziecko spotka Rutę? I czy legenda o Poczwarze z Lapis jest faktycznie tylko bajką? Tego nie mogę ubrać w słowa, bo oznaczałoby, że odbiorę Wam możliwość przeżycia bardzo niezwykłej przygody. To już każdy niech odkryje sam.
Rozmowa z autorką Emilią Kiereś
O książce, legendzie, wciąganiu czytelników w opowieść. Ale też o tych słowach, które dzisiaj mają przecież wciąż moc. Czasem jedno zdanie może zranić na całe życie lub odwrotnie – pomóc komuś w potrzebie.
Swoją opinię o książce mogłam wyrazić dzięki współpracy z wydawnictwem i przemyślanej decyzji, że chcę się nią z Wami podzielić. Zostawiam link afiliacyjny do Ceneo i tabelkę z cenami w różnych księgarniach na BuyBox. Mam nadzieję, że skorzystacie.
Fantastyczna recenzja. A rozmowa z autorką fantastyczna odkrywa dużo, zainteresuje przyszłego czytelnika, ale nie zdradzi tajemnicy.
BArdzo dziękuję, to właśnie największy problem, żeby opowiedzieć dużo i nie zdradzić. Cieszę się, że się udało. 🙂