Coraz częściej rozmawiamy z dziećmi o mocy oddechu. Książka „Oddycham i znowu wszystko gra!” wydawnictwa BIS jest dobrym pomysłem na rozpoczęcie takiego tematu i próbę zrozumienia własnych zachowań.

Nie chciałabym jednak żeby temat oddychania stał się czymś magicznym. Trochę na zasadzie: „Nauczę dziecko oddychać i wszystkie trudne emocje po prostu znikną”. W uważności nie chodzi o to, żeby zamiatać stres pod dywan, wręcz przeciwnie. Chodzi o to, żeby umieć zauważyć, rozpoznać i się z nim zaprzyjaźnić. Nawet jeśli różne emocje bywają trudne.

Oddycham świadomie

To książka na chwile smutne i radosne oraz wszystkie pomiędzy nimi, czyli na codzienne przeżycia.

Kliknij w zdjęcie, przejdziesz do recenzji filmowej. 

Jeśli chcielibyście rozpocząć przygodę z uważnością, to znaczy, uczyć dzieci zauważania tego, co się dzieje z nimi tu i teraz, w tych dobrych i słabszych sytuacjach, myślę, że warto sięgnąć właśnie po ten tytuł. W bardzo prostych słowach, na kilku konkretnych emocjach, uczy dzieci oddychania i skupienia.

Co świetne, poznajemy tu dzieci o różnym kolorze skóry, różnym wyglądzie. Niby drobiazg, ale dla mnie takie rzeczy mają znaczenie.

Druga ważna sprawa, o której autorzy wspominają, to informacja dla dzieci, że emocje są ulotne.

Uczucia przychodzą i odchodzą, tak jak powietrze wypływa do twojego ciała przy wdechu i wypływa przy wydechu.

Myślę, że trochę za mało rozmawiamy na ten temat z maluchami. Wiedza o tym, że emocja nie będzie trwała wiecznie, bardzo pomaga w świadomym przeżywaniu tu i teraz. Pomaga też w zapanowaniu nad własnym zachowaniem.

Oddycham tu i teraz

Zwłaszcza młodsze dzieci, które nie mają poczucia czasu, docenią informację o ulotności.

Mniej więcej do czwartego roku życia wyrażenia typu: później, za chwilę, jutro, po obiedzie, są tak naprawdę bardzo enigmatycznymi zagadkami. Jeśli najmłodsi słyszą, że coś wydarzy się później, tak naprawdę nie mają pojęcia, kiedy dokładnie to będzie. Może to trwać bardzo długo i w zasadzie każde „później” wydaje się nieskończonością w odczuciu dziecka.

Niby to rozumiemy, ale co konkretnie dzieje się w głowie malucha? Żeby trochę lepiej zobrazować, proponuję wyobrazić sobie sytuację, kiedy wsiadacie do samochodu kierowanego przez inną osobę i tak naprawdę nie macie pojęcia, kiedy z niego wysiądziecie. Wiecie, że jedziecie np. do babci, ale jak długo to potrwa? Po prostu nie rozumiecie komunikatów o tym, że niebawem dotrzemy.

Mniej więcej tak czują dzieci przy jeździe samochodem, pójściu do przedszkola (stąd m.in. ten płacz za rodzicem), ale też właśnie przeżywaniu tych trudniejszych emocji. Dlatego uświadomienie, że to mija, bez podania konkretnego czasu (do tego stopniowo dojdą same), jest wielkim wsparciem.

Oddycham i czuję spokój

Głównymi bohaterami tej książki wcale nie są dzieci, jest nim oddech. Mamy też powtarzającą się rymowankę napisaną przez Agnieszkę Frączek. Trochę jak mantra pomagającą dzieciom znaleźć rytm, bo przecież w oddechu głównie o rytm chodzi.

On się stara, ja się staram, świat więc pojaśnieje zaraz. Wdech i wydech, raz i dwa, wdech… i znowu wszystko gra.

Rymowanka faktycznie szybko zapada w pamięć i świetnie, bo to kolejna pomocna rzecz, jeśli chodzi o uczenie rozumienia własnych emocji.

Taka mantra powiązana z umiejętnością oddychania, jest czymś na kształt koła ratunkowego w trudniejszych sytuacjach. Dziecko nie do końca musi wiedzieć, jak się zachować, nie musi rozumieć tej emocji, nie musi ona mu się podobać. Jednak wie, że oddychanie i rymowanie mogą mu w jakiś sposób pomóc, zatem jest to narzędzie.

Oddycham i czuję

Wydaje mi się, że z tej książki płynie spokój. Być może dlatego, że jest właśnie ta powtarzalność. A być może dlatego, że jest napisana prostym językiem. Niewiele się tutaj dzieje i bardzo dobrze, bo skupiamy się na konkretnych emocjach i oddechu. Żadne fajerwerki nie są w tej chwili potrzebne.

Ćwiczę oddychanie

Na końcu znajdziemy też kilka słów dla rodziców oraz ćwiczenia pomagające zrozumieć, na czym polega świadome oddychanie.

Są też wskazówki zachęcające dzieci do zastanawiania się nad trudnymi emocjami.

Tylko jakie są te trudne emocje? W tym wypadku mamy: strach, oczywiście złość, smutek, ale też zagubienie, bezsilność i samotność.

Mam wrażenie, że ta książka czytana w większych grupach np. przedszkolnych, może być świetnym pomysłem na relaksację choćby po obiedzie. Ale też pokazaniem dzieciom, że każdy przeżywa czasem trudne emocje i nawet maluchy mogą się nauczyć radzić sobie w takich sytuacjach.

Oddycham i znowu wszystko gra!

Autorzy: Christopher Willard i Wendy O’Leary
Ilustratorka Alea Marley
Rymowanki Agnieszka Frączek
Wydawnictwo BIS
Okładka twarda, kartki miękkie.
Wiek czytelników: 3-6 lat
Zdjęcia bez filtrów.

Swoją opinię o książce mogłam wyrazić dzięki współpracy z wydawnictwem i przemyślanej decyzji, że chcę się nią z Wami podzielić. Zostawiam link afiliacyjny do Ceneo i tabelkę z cenami w różnych księgarniach na BuyBox. Mam nadzieję, że skorzystacie. 

Dołącz do grupy Aktywne Czytanie – książki dla dzieci i młodzieży na FB