Bajka o Lęku to jedna z bardziej niezwykłych książek dotykających rozmów o emocjach. Wydawnictwo Agora dla dzieci jak zawsze pięknie i odważnie pomaga rozmawiać o emocjach, a ja z radością patronuję. 

Podoba mi się oryginalny pomysł Agnieszki Jucewicz, a ilustracje Marianny Sztymy dodają książce lekkości, swoistej ulotności i miękkości.

Rozmawiamy o powstaniu książki, potrzebie rozmawiania nie tylko o przyjemnych emocjach.

Wiem, że nie przepadamy za rozmowami o lęku, a tu mamy Lęczka, czyli osobę, dziecko z rodziny Człowieczyńskich. Mamy też pokazaną bezradność rodziców, bo mamy prawo nie wiedzieć czasem, jak pomóc dziecku. I wrażliwą nauczycielkę, która ten sposób zna i wspiera całą rodzinę.

Gdyby emocje umiały mówić…

W Bajce o Lęku poznajemy państwa Człowieczyńskich, którzy bardzo długo czekali, aż przyjdzie na świat ich dziecko. Gdy ich marzenie w końcu się spełniło, powitali na świecie aż.. pięcioro dzieci. Były to: Radość, Złość, Smutek, Wstręt i Lęk. Oczywiście, każdy z maluchów był zupełnie wyjątkowy.

Radość niemal od samego początku się uśmiechała i cieszyła z każdej najdrobniejszej rzeczy. Z mamy strojącej dziwne miny, z promieni słońca. Radość była po prostu radością.

Jej siostra Złość była zupełnie inna. Mama mówiła o niej, że jest zdecydowana, bo faktycznie Złość dokładnie wiedziała, czego chce, i potrafiła egzekwować swoje życzenia, np. wydzierając się wniebogłosy. Powodów do takiego wydzierania się było oczywiście bardzo wiele. A to, że powiało z balkonu, a to, że jest za gorąco…

Rodzice każdemu z dzieci przyglądali się z ogromną miłością. Autorka pięknie pokazuje, jak w każdym maluchu potrafili znaleźć coś dobrego.

Wzruszające książki dla dzieci o emocjach

W krzyczącej Złości widzieli energiczną dziewczynkę, która poradzi sobie w życiu. Z kolei melancholijny Smutek, który chlipał, gdy deszcz uderzał kroplami o szybę, kiedy za wcześnie zaczęło robić się ciemno lub kiedy pod choinką nie pojawił się jego wymarzony prezent, też był ukochanym przez rodziców dzieckiem. Gdy było mu bardzo, bardzo chlipiąco, rodzice głaskali go po włosach i świat stawał się trochę mniej melancholijny.

Z kolei Wstręt przypominał bardzo swoją siostrę Złość. Wszystko dla niego było FUJ! Zapachy, kolory, towarzystwo innych dzieci, rozgotowane ziemniaki… Rodzice rozumieli, że ten mały Wstręt nie będzie miał łatwo w życiu, ale pocieszali się, że przynajmniej jest przebojowy.

Jedynym dzieckiem, z którym rodzice mieli tak naprawdę kłopot, był Lęk. Martwili się o niego podwójnie, ponieważ nie potrafili go pocieszyć i nie wiedzieli, jak sobie z Lękiem poradzić.

Maluch wpatrywał się w nich przestraszonymi oczami i bał się innych dzieci, przedszkola, burzy, smoka… Problem polegał na tym, że synek z jednej strony bał się wszystkiego, ale z drugiej – trudno było określić, czego dokładnie. Bo Lęk, którego rodzice pieszczotliwie nazywali Lęczkiem, nie potrafił powiedzieć, co czuje i czego się tak naprawdę boi.

Jak oswoić Lęk?

Cała piątka wychowywała się całkiem raźno, aż przyszedł czas wielkiej zmiany. Rodzeństwo szło do szkoły.

Wszyscy wiemy, jak to wtedy jest. Wiele dzieci słyszy, że pierwsza klasa to już poważna sprawa, że będą ławki, matma i pisanie… Takie same wieści dotarły do uszu naszych bohaterów. O ile jednak czwórka z nich jakoś sobie poradziła z wejściem do nowej klasy, o tyle biedny Lęczek nie mógł się na to zdobyć. 

Genialnie widać to na ilustracji: Spójrzcie na ilustracje, konkretnie na jego plecach, wygląda jak wielki kamień, ogromny głaz niesiony przez małe dziecko, dokładnie tak czuł się lęk pierwszego dnia w szkole. 

Nadchodzi jednak bardzo piękny moment. Lęczek poznaje cudowną wychowawczynię, panią Małgosię, która doskonale go rozumie. Wszystko dlatego, że w domu ma bardzo podobne dziecko.

Lęk nie mógł uwierzyć, że nie jest jedynym człowiekiem na świecie, który tak się właśnie czuje. Pani Małgosia długo z nim rozmawiała, wiele mu wyjaśniła, podpowiedziała też sposób, jak zrzucić ciężki kamień z ramion. Wiedziała, że to się sprawdzi, bo u jej synka działało świetnie.

Każda emocja ma ludzką twarz

Spotkanie z panią Małgosią odmieniło życie małego Lęczka. To bardzo ważne, żeby być tym dorosłym, który wspiera dziecięce emocje, stara się je zrozumieć, a przede wszystkim przejść przez nie razem z maluchem.

Nie wszystkie emocje są miłe, nie wszystkie są idealne, ale wszystkie są dla nas ważne. Tak jak dla państwa Człowieczyńskich ważna była piątka ich dzieci.

Dowiedzieli się już, jak rozmawiać z Lęczkiem i jak pomóc mu w najtrudniejszych momentach.

Zazwyczaj rozmawiamy o dziecięcych emocjach, wyjaśniając je i podając konkretne przykłady. Bajka o Lęku jest pod tym względem niezwykła, bo emocje są w niej ludźmi. To po prostu uczłowieczone uczucia.

Czy to nie świetny pomysł, żeby właśnie w ten sposób pobudzić wyobraźnię dzieci i pomóc maluchom wczuć się w sytuację Radości, Wstrętu, Smutku czy Złości? A „wczuć się” to znaczy lepiej zrozumieć i w konsekwencji lepiej sobie z nimi poradzić.