O chłopcu, który zniknął świat to jedna z najfajniejszych książek dla wieku 8-12 lat, jakie miałam okazję czytać. Pomyślcie tylko, jak świetnie byłoby mieć swoją własną czarną dziurę, do której można włożyć właściwie wszystko, co tylko nam przeszkadza.

Kuszące, prawda? Śmieci, nielubiane przedmioty, niesmaczne jedzenie, a nawet niewygodnych sąsiadów czy po prostu głupich ludzi. Tak, tak! Wspaniale sobie przez chwilę wyobrażać, co by było, gdyby… 🙂

Ja też lubię sobie to wyobrażać, dlatego blog Aktywne Czytanie objął ten wydawnictwa Wilga tytuł patronatem.

Wymarzony świat?

Jednak pewnie też znacie powiedzenie: Uważaj, czego sobie życzysz. Bo wrzucanie wszystkich problemów do czarnej dziury (skąd nigdy, ale to przenigdy się nie wydostaną), wydaje się prostym rozwiązaniem. Niekoniecznie jednak jest najlepszym. Trochę jak z zamiatanie problemów pod dywan. To, że ich nie widać, wcale nie znaczy, że zniknęły z naszej głowy.

Jednak właśnie na tym pomyśle Ben Miller oparł fabułę książki, w której zresztą główny bohater inspirowany jest synem autora.

Świat bajkowy i naukowy

Ben Miller jest aktorem, autorem książek dla dzieci, ale też naukowcem. Przez całe dorosłe życie zajmował się fizyką, wie wszystko o kosmosie i czarnych dziurach, które przecież są prawdziwymi obiektami.

Bardzo podoba mi się to pomysłowe połączenie informacji naukowych z emocjami, bo musicie wiedzieć, że ta książka jest również o tym, jak radzić sobie z sytuacjami stresującymi i po prostu ze złością.

Na samym początku poznajemy głównego bohatera, to ośmioletni Harrison, który na ogół jest przemiłym, uprzejmym, po prostu wspaniałym chłopcem. Jednak miewa takie momenty, gdy sprawy toczą się niekoniecznie po jego myśli. Wtedy wpada w złość, krzyczy, kopie i najdelikatniej rzecz ujmując, nie zachowuje się dobrze.

Jego rodzice mają nawet nazwę na te momenty, mówią wtedy: „Czerwony Alarm” i szczerze mówiąc, to wcale nie pomaga. Im częściej Harrison słyszy to hasło, tym bardziej się wścieka.

Świat ośmiolatka

Pewnego dnia po bardzo, ale to bardzo nieudanym (ze względu na Czerwony Alarm) przyjęciu urodzinowym, na którym zresztą Harrison wcale nie chciał być, chłopiec dostał prezent. Ten prezent wyglądał, jak czarny balon, jednak to wcale nie był balon, tylko czarna dziura na sznurku.

Na początku Harrison w ogóle nie wiedział, do czego ona by się mogła przydać. Aż do momentu, gdy odkrył, że do tej czarnej dziury można włożyć, co tylko się chce i to po prostu znika.

Czujecie początkową radość Harrisona, który do czarnej dziury wrzucił: szkolne książki, niesmaczne brukselki, a nawet całą wodę z basenu, tylko dlatego, że nie przepadał za lekcjami pływania?

Niestety w czarnej dziurze niechcący wylądował też pies sąsiada i myślę, że to było punktem zwrotnym, w którym ośmiolatek zaczął się zastanawiać, czy wrzucanie wszystkiego, co sprawia jakiekolwiek problemy do czarnej dziury, jest naprawdę takim świetnym rozwiązaniem?

Świat emocji

Bo oczywiście jak się człowiek złości, to chciałby się pozbyć problemu jak najszybciej. Jednak ten problem może być czyimś ulubionym zwierzakiem, ważną książką, pomocą naukową czy miejscem, z którego korzystają także inni np. basenem.

Na domiar złego w czarnej dziurze wylądowali sąsiedzi, a w pewnym momencie nawet jego rodzice Harrisona.

I tutaj zaczęły się już bardzo poważne schody, nie tylko dlatego, że chłopak kochał swoich rodziców, niekoniecznie chciał się z nimi rozstawać na zawsze. Ale też dlatego, że na jego głowie zostało opiekowanie się młodszą siostrą.

To ten moment, gdy miarka się przebiera i już jest jasne, że posiadanie czarnej dziury, wcale nie jest takim świetnym pomysłem, jak mogłoby się na początku wydawać.

Świat kosmosu

Wiecie, to tak jak z marzeniami, które wypowiada się na głos, jednak naprawdę warto czasem się zastanowić, czego sobie życzymy. Gdy marzenia się spełniają, niekoniecznie wygląda to tak, jak na początku planowaliśmy. Trzeba za nie brać odpowiedzialność.

Bardzo ważnym motywem historii jest sama czarna dziura. Z jednej strony taka trochę magiczna, do której można wszystko wrzucić i pozbyć się kłopotów. Z drugiej jednak, skoro autor jest naukowcem, wykorzystał mnóstwo wiedzy do tego, by opowiedzieć nam nieco więcej o tym zjawisku.

Faktycznie, nie da się nic z nich wydobyć i to prawda, że trzeba je „karmić”. Do tego niektóre momenty w książce są prześmieszne, fantastycznie rozpisane i mądre, wciąż z edukacyjnym sznytem. Nie znałam do tej pory twórczości Bena Millera, ale już teraz wiem, że jestem ogromną fanką.

Aktywne Czytanie ROZMOWY

Zresztą miałam okazję porozmawiać z nim o tej właśnie książce oraz o samym pomyśle na radzenie sobie z dziecięcymi problemami i emocjami. To wspaniały człowiek, którego możecie kojarzyć z filmów o Paddingtonie czy Jasiu Fasoli. A wiecie, że babcia Bena Millera pochodzi z Polski?

Tu można obejrzeć rozmowę w całości. Wybaczcie problemy techniczne, nie mieliśmy pojęcia o tak słabym obrazie, a świetnie nam się gadało… 🙂

Kliknij w zdjęcie, przejdziesz do rozmowy, która jest też dla Waszej wygody spisana. 

O chłopcu, który zniknął świat

Autor Ben Miller
Wydawnictwo Wilga
Wiek czytelników: 8-12 lat
Okładka i kartki miękkie
Zdjęcia bez filtrów.

Swoją opinię o książce mogłam wyrazić dzięki współpracy z wydawnictwem i przemyślanej decyzji, że chcę się nią z Wami podzielić. Zostawiam link afiliacyjny do Ceneo i tabelkę z cenami w różnych księgarniach na BuyBox. Mam nadzieję, że skorzystacie. 

Dołącz do grupy Aktywne Czytanie na FB – książki dla dzieci i młodzieży