TARMOSIA jest małą borsuczką, która właśnie wybudziła się z zimowego snu. Przepięknie zilustrowana książka Tomasza Samojlika pokazuje przyrodę, przygodę i empatię w świecie zwierząt.

Wszystko zaczyna się na wiosnę, bo wiele spraw ma swój początek właśnie o tej porze roku. Rodzina Tarmosi to mama, tato i przyszywany dziadek. W norce jest ciepło, przytulnie i ciasno, pora jednak wyściubić nos na zewnątrz i powitać wiosnę.

Tarmosi i jej rodzina

Każda postać w tej opowieści ma swój charakter, żeby nie powiedzieć charakterek. Na przykład marudny dziadek, któremu nie chce się sprzątać nory, bo to za ciężka dla niego robota. Kiedy jednak trzeba się zakraść, by powyjadać w tajemnicy smakowite dżdżownice, wiek nie jest przeszkodą.

Mama trzyma wszystko mocną ręką, jest zajęta maluchami, które z nadejściem wiosny przyszły na świat.

Tato pomaga (bo musi hehe), jednak widać, że kocha rodzinę, dumny jest ze swojego borsuczego pochodzenia i stara się Tarmosi przekazać rodzinne tradycje.

Sama Tarmosia jest młodą borsuczką, ciekawym świata nowym pokoleniem, które z radością słucha o przeszłości, jednak najważniejsze jest działanie tu i teraz.

Poznajemy przyrodę

Przygoda nabiera rumieńców w momencie, gdy Tarmosia podejmuje decyzję o zaproszeniu (w pewnym sensie) lisicy do starej borsuczej nory, żeby tam spokojnie urodziła dzieci. Jakby to powiedziała młodzież, impreza szybko wymyka się spod kontroli, bo w norze niespodziewanie ląduje więcej lokatorów.

Bardzo doceniam poczucie humoru i lekkość tej leśnej opowieści. Szczególnie urzekły mnie wyrafinowane imiona lisich dzieci, moim ulubieńcem jest Horoskop, ale też postać ich ojca. Pan lis ma o sobie zdecydowane wysokie mniemanie, lubi być „bardziej”, idzie w kierunku dramy i to idzie na całość. 

Na każdej stronie autor przemyca informacje o zwierzętach, ich potrzebach, prawdziwym życiu, zagrożeniach, przysmakach. Mimochodem przy czytaniu dowiadujemy się całej masy ważnych informacji uwrażliwiających na przyrodę.

I to jest znakomity zabieg, bo inaczej myślimy o szanowaniu przyrody, gdy jest to czysta teoria (każdy wie, że się powinno). Zupełnie inaczej, gdy znamy te konkretne zwierzęta, trzymamy kciuki za ich spokojne życie i rozwiązanie problemów.

Zżyliśmy się z nimi i w dodatku poznaliśmy ten prawdziwy las wraz z mieszkańcami. To już nie jest jakaś tam teoretyczna przyroda, to nasi znajomi. Do nich prędzej wyciągniemy pomocną dłoń lub chociaż dwa razy pomyślimy, zanim rzucimy w lesie papierek czy zadepczemy robaczka.

Tarmosia jest wrażliwa

Oprócz tej warstwy przyrodniczej (informacyjnej), sama opowieść porusza kwestie wspierania sąsiadów, wspólnoty, pomagania innym w potrzebie.

Borsuki nie są idealne, same uważają, że są lepsze od pozostałych zwierząt, w tym sensie, że fajnie być borsukiem, a nie np. bobrem czy lisem. Łatwo sobie wyobrazić, co dzieje się w takiej społeczności, gdy wszystkie zwierzęta są trochę zbyt dumne z tego, kim są.

Jak między ludźmi, zdarzają się nieporozumienia, konflikty. I dokładnie jak między ludźmi, wszystko sprowadza się do empatii i dobrej woli, chęci niesienia pomocy potrzebującym.

Ilustracje Anny Grzyb sprawiły, że po prostu zatopiłam się w lekturze. Są wspaniałe! Nie znajdziecie ich na każdej stronie, za to, jak już są, nie można oderwać oczu. Mam nadzieję, że także i one zachęcą dzieci do samodzielnego czytania, bo to idealna książka właśnie dla wieku 6+, 8+.

Pewnie, że Tarmosię można też poznać słuchając audiobooka w Audiotece, to super pomysł. Tu darmowy fragment – KLIK!

Tarmosia

Autor Tomasz Samojlik
Ilustracje Ania Grzyb
Wydawnictwo AGORA dla dzieci
Okładka twarda, kartki miękkie + naklejki
Książka dla dzieci w wieku 5-9 lat. 

Dostępna też w formie audiobooka – KLIK!