Mieszkańcy Niebosiężnego Drzewa w trzecim już tomie baśniowej serii pełnej magii, mają nie lada zagwozdkę.
Do rodzeństwa Frannie, Beth i Joe przyjeżdża Connie, córka przyjaciółki ich mamy. Dzieci nie przepadają za nią, ponieważ pamiętają dziewczynkę jako zrozumiałą, bardzo nieuprzejmą postać. Postanawiają jednak dać jej szansę i przyjąć na kilka dni, tym samym pomóc mamie.
Niestety Connie szybko udowodnia, że niewiele się zmieniło w jej zachowaniu. Nadal jest nieuprzejma, nawet chyba bardziej zarozumiała niż dawniej.
Niemalże od progu oświadcza dzieciom, że rozmawiała z Rickym (możecie go pamiętać z drugiego tomu) i usłyszała dziwne rzeczy o mieszkańcach Niebosiężnego Drzewa. Connie w ogóle nie ma zamiaru wierzyć w takie bzdury!
Ci mieszkańcy są prawdziwi?
Rodzeństwo z kolei ma ochotę pokazać koleżance Zaklęty Las, ale w tej sytuacji…
Zanim jednak Connie dociera choćby w pobliże lasu, spotyka się z Panem Księżycem, który nieco uciera jej nosa. Bo jak tu nie wierzyć w postać stojącą tuż przed tym zarozumiałym nosem?
I tak nie wierząc, tak mocno nie wierząc, tak bardzo mocno nie wierząc, Connie wybiera się jednak z Frannie, Beth i Joem poznać mieszkańców Niebosiężnego Drzewa.
To spotkanie od początku nie idzie najlepiej, ale tak to już bywa, gdy ktoś po prostu jest niemiły.
Wielu mieszkańców Niebosiężnego Drzewa znamy przecież z poprzednich tomów, dobrze wiemy, że potrafią być bardzo przyjaźni. Nawet ci, którzy wylewają na obcych wodę i ci, którzy nie lubią, gdy ktoś zagląda do ich okien.
Książki Enid Blyton
Zerknijcie do recenzji na blogu Aktywne Czytanie do poprzednich części, cała seria jest pod moim patronatem.
TOM 1. Zaklęty Las (tu czytam też pierwszy rozdział, posłuchajcie!) >> KLIK!
TOM. 3 Mieszkańcy Niebosiężnego Drzewa
Autorka Enid Blyton
Znak Emotikon
Oprawa twarda, kartki miękkie.
Wiek czytelników: 5-10 lat
Zdjęcia bez filtrów.
Może ja wam powiem, kto jeszcze oprócz Pana Księżyca mieszka na Niebosiężnym Drzewie, bo być może nie pamiętacie z poprzednich części.
Mieszka tu więc Madam Piorę, która cały czas wylewa brudną wodę z prania i czasem trafia nią w gości. Jest też przeurocza Wróżka Puszka, która potrafi piec przepyszne wybuchowe ciasteczka.
Wspomniałam o Panu Księżycu, który odwiedza dzieci również w domu, jednak najświetniej jest, gdy pozwala zjeżdżać na ogromnej poduszkowej zjeżdżalni. Oczywiście warunkiem jest toffi, bo Pan Księżyc kocha toffi.
Jest też głuchawy staruszek Rondello, którego dzieci tylko raz miały okazję widzieć bez rondla i patelni, zawsze je ma na sobie, dlatego trochę hałasuje.
Mieszkańcy odwiedzają magiczne krainy
Największe wrażenie robi na Connie dom Pana Księżyca, w którym zresztą gospodarz urządza małe przyjęcie. Dziewczynka nie jest najszczęśliwsza, bo po spotkaniach z kolejnymi mieszkańcami jej sukienka jest obdarta i do tego pobrudzona atramentem.
Jednak podczas przyjęcia rozmowa szybko schodzi na to, co najbardziej magiczne w Zaklętym Lesie, czyli na sam czubek Niebosiężnego Drzewa. Jakie krainy tym razem odwiedzą dzieci?
Chcecie wiedzieć, jak jest w Krainie Cudów Niewidów, do której wchodzi się po drabinie nieskończoności? Jest tam śpiewające drzewo, gdy powieje wiatr i kot przepowiadający przyszłość. Jest tam też mnóstwo cudów niewidów, o których świat nie słyszał. Ach, mieć chociaż taki jeden cud.
Czubek Niebosiężnego Drzewa
Dzieci docierają do Krainy Olbrzymów, której szuka bajkowy Jaś. Wiecie, ten od magicznej fasoli. Odwiedzą też Krainę Wierszyków oraz Krainę Donny Dryl, którą już kiedyś spotkaliśmy, prawda? W pierwszym tomie dzieci poznały szkołę Panny Dryl.
Myślę, że najbardziej fascynująca jest jednak Kraina Tajemnic, a najpyszniejsza Kraina Podwieczorku.
Jednak nie myślcie, że do tych krain można tak po prostu wejść, wyjść, pozwiedzać i dobrze się bawić. Oczywiście można dobrze się bawić, ale najczęściej dzieciaki popadają w jakieś kłopoty, z których oczywiście pomagają im się wykaraskać mieszkańcy Niebosiężnego Drzewa.
Mieszkańcy lubią Connie
Najważniejsze jednak w całej tej historii jest to, że Connie po przeżyciu tak wielu wspaniałych (oraz mniej wspaniałych) przygód i poznaniu tak cudownych postaci, zmienia zdanie co do wiary w magię i moc Zaklętego Lasu. Ze smutkiem żegna się z Panem Księżycem, który uratował ją z Drabiny Bez Końca.
Dziewczynka żegna Zaklęty Las z zachwytem. A las żegna ją dokładnie tak, jak to ma w zwyczaju: Słyyyyyszysz – wieszszszsz.
Swoją opinię o książce mogłam wyrazić dzięki współpracy z wydawnictwem i przemyślanej decyzji, że chcę się nią z Wami podzielić.
Dołącz do grupy Aktywne Czytanie na FB – książki dla dzieci i młodzieży
