Rózia w świecie relacji

rozia-w-swiecie-relacji-wydawnictwo-parasolka-recenzja-ksiazki-dla-dzieci234

Rózia jest już nieco starsza, zadbała o emocje, wartości, przyszedł czas na znajomości, czyli budowanie relacji z rówieśnikami. Wydawnictwo Parasolka ponownie zaprasza nas do dziecięcego świata.

Okazuje się, że relacje to kolejne wyzwanie i warto mówić o tym, co się czuje w danej sytuacji. Rózia w świecie relacji ma okazję ćwiczyć: szukanie kompromisów, kłótnię, wyciąganie wniosków ze sprzeczek, asertywność, empatię, szacunek.

Dowiaduje się, że przyjaźń nie musi być idealna, chodzi o to, by chcieć rozmawiać i czasem też stawiać się w sytuacji drugiego człowieka. Do tego jednak trzeba być wrażliwym, otwartym na siebie i innych.

Jak zawsze ciepło, przyjaźnie i z przykładami, które – jestem pewna – każdy zna codziennego życia.

Rózia w świecie relacji to ostatnia część zamykająca trylogię, znakomicie dopełnia poprzednie historie. Zauważcie, że mamy tu pracę przy emocjach, wartościach i relacjach. Właśnie w tej kolejności powinno się z dziećmi rozmawiać o tych dość abstrakcyjnych tematach.

Od emocji do relacji

Seria o Rózi pokazuje historię dziewczynki otwartej na świat, bardzo uczuciowej, zadającej pytania. To rymowane książki autorstwa Katarzyny Ogonowskiej pod patronatem bloga Aktywne Czytanie, z ciepłymi, wspaniałymi ilustracjami Joanny Czarneckiej.

Zabawne, jednocześnie bardzo przemawiające do dzieci treści, ponieważ autorka (we wszystkich zresztą częściach) rewelacyjnie dobiera przykłady, na których pokazuje tak duże słowa, jak właśnie empatia czy asertywność.

W tej części Rózia już jest nieco starsza, ma swoich przyjaciół, uwielbia się z nimi bawić. To świetny moment, by uczyć się budować relacje. One przecież nie zawsze są łatwe, nie zawsze jest różowo, a już na pewno nie zawsze dzieci bawią się w zgodzie.

Najbliższymi przyjaciółmi Rózi są Jaśminka i Kostek. To właśnie oni pojawiają się w różnych rozdziałach, w których wiele się dzieje w rówieśniczych relacjach.

Empatia w budowaniu relacji

Na przykład w rozdziale o empatii Rózia pociesza Jaśminkę, która nie chce się bawić z innymi dziećmi, bo ciągle przegrywa. Jasne, że to nie jest fajne, kiedy ciągle przegrywamy. Nasza wrażliwa Rózia zauważa, że koleżance jest smutno i próbuje ją pocieszyć. Czasem właśnie taka zwykła rozmowa wystarczy.

Oczywiście, że zawsze znajdą się dzieci, zresztą Rózia też już to przeżyła, którym nie wszystko od początku świetnie wychodzi. Czasem trzeba przegrać, czasem trochę więcej poćwiczyć, przyłożyć się do jakiejś czynności. Ale te chwile zwątpienia też są zupełnie naturalne i świetnie mieć wtedy obok bliską osobę. Niekoniecznie właśnie dorosłego, ale rówieśnika, który zrozumie.

Być może przyda się też do pogłębienia tematu, dlatego zostawiam artykuł na blogu Nie tylko dla mam pt. Brak wiary w siebie. Nie uda mi się! Co zrobić z małym nerwusem, który szybko się poddaje? >>

W kolejnym rozdziale o szacunku, Rózia bawi się z Kostkiem w budowanie torów i wszystko idzie super do momentu, w którym dziewczynka dochodzi do wniosku, że Kostek źle układa i to powód, by go wykluczyć z zabawy.

Nie dość, że Rózia niemiło potraktowała Kostka, to jeszcze na niego krzyczała, a kolega po tym ataku nie pozostał jej dłużny.

Jasne, że rówieśnicy nie zawsze bawią się tak, jak my byśmy chcieli, co nie znaczy, że można tego od innych wymagać lub na to się obrażać. Przecież życie wśród ludzi nie polega na tym, że oni spełniają nasze zachcianki albo wręcz czytają nam w myślach i robią tak, żeby było wyłącznie dla nas wygodnie. Takie dziecięce sprzeczki są oczywiście na porządku dziennym, bez nich nie da się nauczyć, jak budować relacje.

Trudna nauka relacji

Rózia była niemiła, więc Kostek też zrobił się niemiły, emocje wzięły górę, nawet pies Skwarek się wystraszył. Tutaj do akcji wkracza tata, który pomaga córce zrozumieć, że złośliwość zawsze wraca do człowieka i jak się na kogoś krzyczy, można się spodziewać, że druga osoba zareaguje podobnie. Stąd już tylko jeden krok do wielkiej awantury.

Dzieci po jakimś czasie spotykają się po raz kolejny, a Rózia przeprasza za swoją zaborczość i życie toczy się dalej. Jedna kłótnia nie niszczy prawdziwej przyjaźni, a gdy słuchamy siebie nawzajem i się szanujemy, wtedy właśnie razem dobrze się czujemy.

Nie jest tak, że tylko Rózi zdarzają się podobne wyskoki, bo z kolei w rozdziale o przyjaźni, to właśnie Kostek „błysnął” niezbyt mądrym pomysłem, by podkradać czereśnie z drzewa sąsiadki.

Rózia nie zgadza się na to, w odpowiedzi więc słyszy, że jest nudna. I my jako dorośli oczywiście wiemy, że Kostek nie ma racji, a podkradanie czereśni (czegokolwiek) nie jest świetnym pomysłem. Natomiast stawiając się w sytuacji dziecka, Rózia obawia się, że Kostek ją znielubi, ponieważ nie zgodziła się na jego pomysł.

Rówieśnicy uczą się budowania relacji

Maluchy często przeżywają takie rozdarcie, prawda? Iść za pomysłami kolegów, czy posłuchać siebie? Z jednej strony znają zasady, normy społeczne i wiedzą, czego nie powinno się robić. Chciałyby za tym podążać.

Z drugiej strony dziecięce pragnienie bycia akceptowanym przez rówieśników jest przeogromne i czasami sprawia, że te właśnie najgłupsze pomysły zostają wcielone w życie.

Tutaj Rózia zwierza się mamie, która uspokaja dziewczynkę i faktycznie okazuje się, że nie było powodu do zamartwiania się. Tym razem to Kostek ochłonął, doszedł do wniosku, że to nie był najlepszy pomysł i przeprosił.

Wytrwanie przy swoim zdaniu to naprawdę ważna sprawa w kontaktach z rówieśnikami i myślę, że jedna z najtrudniejszych do nauczenia się.

Jest jeszcze świetny rozdział o asertywności, w którym autorka pokazuje, jak rozwiązywać konflikty choćby na placu zabaw, kiedy ja chcę być pierwsza. Bywa czasem tak, że dwójka dzieci dobiegnie do huśtawki i każde ma prawo być pierwsze. Co wtedy zrobić?

Szukanie kompromisu

Dobrym pomysłem, który Rózia sprzedaje koledze na placu zabaw, jest wyliczanka. Jeden z najprostszych tricków komunikacyjnych na świecie, a pomaga dzieciom rozwiązać tak wiele problemów.

Wiecie, dlaczego wyliczanki działają, a upomnienie niekoniecznie? Bo wyliczanka jest zabawą, a wchodząc w zabawę, człowiek godzi się na jej reguły całkowicie dobrowolnie. Nie ma więc co dyskutować z werdyktem wyliczanki i łatwiej go przyjąć, bo to tylko zabawa.

Zamiana sytuacji stresującej na zabawę często ratuje z opresji, nie tylko przy ustalaniu pierwszeństwa. 😉

Rózia poznaje świat

I to jest właśnie siła Rózi, w sensie całej tej serii. To nie jest książka zagłębiająca się w meandry i zawiłości związane z emocjami czy relacjami. Ona po prostu daje dzieciom konkretne narzędzia, by umiały poradzić sobie w różnych sytuacjach.

Każdą część można czytać osobno, ja jednak zachęcam do sięgnięcia po całą róziową trylogię, ponieważ ona jest bardzo dokładnie przemyślana. Bez umiejętności zrozumienia i nazywania swoich emocji (część pierwsza), poćwiczenia dowiedzenia się, czym są wartości (druga część) i chęci trzymania się ich jako drogowskazów w życiu, myślę że Rózi o wiele trudniej byłoby uczyć się teraz budować relacje z rówieśnikami.

Zatem nie wszystko na raz, małymi krokami, bo to są wielkie sprawy w życiu każdego dziecka. To, co dzisiaj zasiejemy, z pewnością zaowocuje w przyszłości, a nawet dorosłości.

I ja właśnie mam wrażenie, że jeśli dziecko polubi historię Rózi, to może być jedna z tych książek, które zostają z człowiekiem do końca życia w dziecięcych wspomnieniach.

Podrzucę jeszcze, bo może nie każdy zauważył na ilustracjach, że i w tej części zmieniają się pory roku w kolejnych rozdziałach. Sprawdźcie, czy dzieci zwrócą na to uwagę. 🙂