Bepa i Ziemianin. Misja profesora RECENZJA książki dla dzieci

Bepa i Ziemianin to pierwsza z serii książek ilustrowanych i napisanych przez Nikolę Kucharską. Tom 1 nosi tytuł Misja profesora.

Kto zna tę autorkę, pewnie domyślił się już, że to komiks. Przecież Nikola Kucharska tak wspaniale rysuje, do tego tworzy historie z dużą dawką poczucia humoru i dystansu. Czy znajdziemy te dwie rzeczy tutaj? Oczywiście, można śmiało powiedzieć, że to klasyczna Nikola Kucharska. 🙂

Dlatego wiem, że jeśli macie dzieci z wyobraźnią, ta książka im się spodoba, zwłaszcza że historia jest dosłownie nie z tej Ziemi!

Bepa znajduje kumpla

Bepa jest kosmitką, tak samo, jak jej rodzice. Zajmują się prowadzeniem kosmicznego biura podróży, które oferuje różne atrakcje, w tym wycieczki na Ziemię.

Kto miał kiedyś dziecko u siebie w pracy, ten wie, że maluchy mogą się nudzić, gdy rodzice są zajęci, i dokładnie tak jest z małą kosmitką. Dlatego wpada na pomysł, by przygarnąć sobie Ziemianina jako atrakcję.

Dziecko marudzi i narzeka?

I tutaj właśnie wchodzimy w temat dystansu i mrugnięcia okiem, bo dla kosmitów ludzie są trochę jak koty czy psy dla nas. Takie zwierzątka domowe, z którymi można fajnie spędzać czas. Cała książka pokazuje ludzi właśnie w takim kontekście, bo obserwujemy ssaki na Ziemi.

Robimy to z kilku ważnych powodów.

Jesteśmy obserwowani

Najnowszy klient biura podróży, dość niechętnie nastawiony do ludzi profesor, wybiera się na obserwację tego, co dzieje się na Ziemi.

Od jego decyzji (popartej odhaczaniem kilku spraw zawartych w formularzu) zależy to, czy nasz świat zostanie zlikwidowany. Pamiętacie meteoryt i dinozaury? Podobny scenariusz kroi się właśnie po tej wizycie.

To bardzo zabawne, ale też ciekawe spojrzenie, jak zachowują się ludzie głównie w stosunku do zwierząt.

Podobają mi się spostrzeżenia autorki (a właściwie kosmitów) na temat tego, jak dzielimy swoją uwagę między zwierzęta w zoo, te domowe, gospodarskie. O tym, jak i dlaczego niektóre z nich mają marne szanse zaprzyjaźnić się z gatunkiem ludzkim (nie tylko dlatego, że są zjadane).

Między śmiechami i absurdami rysuje się kilka ciekawych wątków do przemyślenia i mam nadzieję, że czytelnicy je wyłapią.

Kolega z innej planety

Sama relacja Bepy z Michałem (chłopcem, którego przygarnęła) rozwija się równie interesująco. Mała kosmitka ma w sobie wiele empatii, choć dorośli dookoła traktują Ziemianina, jak dość męczącą maskotkę. Jest tak męczący dla nich, jak dla nas bywają niesforne szczeniaki czy inne zwierzaki, którymi próbujemy się opiekować na swoich zasadach.

Dodatkowo jest wątek samego Michała i jego pragnień, bo przecież to nie jest ryba bez głosu. Uważnie słucha, o czym rozmawiają dorośli, nawiązuje (nie zawsze łatwą) przyjaźń z Bepą, a do tego jeszcze sam zdobywa wymarzonego zwierzaka. To właśnie ten zwierzak „będzie jednym ze zwrotów akcji w opowieści”, choć do tego dotrzemy nieco później.

Jeśli książka was wciągnie, to super, bo autorka zapowiedziała już dalsze części. Muszą się pojawić, ponieważ sytuacja Ziemian nie jest na razie wesoła, atmosfera się zagęściła, niebezpieczeństwo nie zostało zażegnane. Zostaliśmy w niepewności!

To co, czytamy?