Nie przesadzę, jak powiem, że seria autorstwa Barbary Supeł pt. Co zrobi Frania? jest obecnie jedną z najlepszych propozycji na rynku książek dedykowanych przedszkolakom, a nawet nieco starszym dzieciom. Tym razem część pt. AKCEPTACJA.
To książki wydawnictwa Słowne Młode pod patronatem bloga Aktywne Czytanie z ilustracjami Agaty Dobkowskiej.
Rzadko mi się zdarza mówić o czymś, że jest „naj”, bo oczywiście rozumiem, że każdy ma swój książkowy gust. Jednak gdybym miała wybrać w tym roku jedną serię dla przedszkolaków, taką w duchu Montessori, czyli pokazującą prawdziwe życie dzieci, najzwyklejszej rodziny, wybrałabym właśnie Franię.
Pomysł autorki jest taki, że w każdej książce znajdziemy temat przewodni. W trzeciej części, o której chcę dzisiaj opowiedzieć, tematem przewodnim jest akceptacja.
Natomiast jeśli macie ochotę zerknąć, co wydarzyło się w poprzednich, proszę bardzo. Na blogu pokazuję wszystkie.
Akceptacja z różnych perspektyw
Oprócz tego, że opiekujemy się tylko jednym tematem, dodatkowo jeszcze oglądamy go z trzech stron, bo w każdej części są właśnie trzy rozbudowane opowiadania.
Jeśli chodzi o akceptację, zajmujemy się tym, jak spróbować zaakceptować drugiego człowieka, czyli dużo rozmawiamy o odmienności.
Inna perspektywa to też akceptacja nieplanowanych zdarzeń, w tym wypadku choroby taty.
A ostatnie spojrzenie na akceptację to ja i moje niedoskonałości. Po prostu zerknięcie na siebie.
Brzmi to wszystko bardzo poważnie, jednak Barbara Supeł opisuje to z perspektywy kilkulatki. Frania jest przezabawna, uwielbia żarty, wygłupy, ma swoje mądre przemyślenia. To jedna z tych książek, przy których dobrze się bawią dzieci, ale też rodzice, to wam gwarantuję.
Frania i jej rodzinka
Frania ma młodszą siostrę i starszego brata, oni odgrywają we wszystkich opowiadaniach całkiem sporą rolę. Zwłaszcza Rysiek, który np. tutaj, gdy tata choruje, przejmuje rolę opiekuna.
Właściwie wyręcza tatę w jednym z obowiązków, bo lepiej niż młodsza Frania rozumie, że tata w tym momencie jest niedysponowany i nie może tak jak zwykle poczytać bajki na dobranoc. Rysiek bierze sprawy w swoje ręce, daje tacie odpocząć i czyta siostrze.
Nie wiem, czy też to zauważacie, że najczęściej w książkach gdzie występuje rodzeństwo, nacisk położony jest na to, że się kłócą, trudno im się dogadać. Oczywiście tutaj (zwłaszcza w części pt. Współpraca) również taka sytuacja jest rozkminiana.
Ale podoba mi się pokazanie też tej drugiej strony życia w większej rodzinie, kiedy dzieci uczą się czegoś od siebie nawzajem, a nie tylko kłócą i próbują pogodzić.
Najbardziej chyba podoba mi się sam język w tej serii, bo jako dorosła po prostu uśmiecham się przy czytaniu, wszystkich żarcikach, mrugnięciu okiem. Można się zdziwić, jak nas czasem widzą dzieci.
Nie wspomniałam jeszcze, że każda z trzech historii jest przerwana w połowie i przy tabelce z pytaniami, Frania zastanawia się, co by zrobiła w danej sytuacji.
Na przykład, gdy spotkała na wakacjach chłopca, który nie zachowywał się tak, jak wszystkie inne dzieci, ale po swojemu. Najbardziej lubił liczyć, wiedział wszystko od dinozaurach, reszta spraw jakoś mniej go zajmowała. Nie jest to powiedziane wprost, ale każdy dorosły domyśli się, że chodzi o dziecko w spektrum autyzmu.
Frania najpierw zdziwiona, po chwili namysłu wpada na pomysł, jak bawić się z nowym kolegą. Skoro on lubi liczyć i lubi dinozaury, to właśnie o te rzeczy go zagaduje. Przecież zabawa w liczenie wszystkiego też może sprawić wiele przyjemności.
Nie o to chodzi, żeby świat zawsze naginał się do naszych zasad, czasem wystarczy po prostu zauważyć, jakie są potrzeby innych ludzi.
Akceptacja jest wszędzie
Jeśli chodzi o akceptowanie siebie, czyli trzecie opowiadanie, jak dla mnie ono jest najzabawniejsze.
Frania postanawia, że będzie syrenką. Ma taką ulubioną zabawkę, a korzystając z okazji, że jest na wakacjach w uroczym hotelu z basenem, idzie z mamą się pluskać. Ma taki plan, że będzie bajkową syrenką i dystyngowane pływanie wyjdzie jej znakomicie.
Okazuje się jednak, że ręce i nogi zanurzone w wodzie, nie do końca chcą się słuchać i nie wczuwają się w bycie syrenką.
To Franię na początku irytuje, a ratunkiem jest rozmowa z mamą, która pomaga dziewczynce zaakceptować niedoskonałości. I to, że czasami realizacja naszych planów wymaga po prostu ćwiczeń.
Wszystko to dzieje się w formie żartów, zabawy, takich bliskich relacji rodzinnych. Z książki na książkę Frania podoba mi się coraz bardziej.
Akceptacja wyjaśniona
Na końcu jeszcze są Porady Frani, które podsumowują rozdziały i podpowiadają dzieciom, jak się zachować w tych konkretnych sytuacjach.
Każda z tych książek jest zamkniętą historią, nie trzeba ich czytać w kolejności wydania, raczej wybranego tematu.Tym bardziej że na początku Frania zawsze przedstawia siebie i swoją rodzinkę, a potem przechodzimy do konkretów.
Frania wciąga nas w swój świat i opowiada, co jej się przytrafiło, co zdołała przemyśleć, czego zdołała się nauczyć, jakie żarty zrobiła i ogólnie, co słychać u jej wesołej rodzinki.
Co zrobi Frania? AKCEPTACJA
Autorka Barbara Supeł
Ilustracje Agata Dobkowska
Wydawnictwo Słowne Młode
Wiek czytelników: 4-7 lat
Okładka twarda, kartki miękkie.
Wszystkie zdjęcia w tej recenzji są bez filtrów.
Plakaty Aktywne Czytanie
Swoją opinię o książce mogłam wyrazić dzięki współpracy z wydawnictwem i przemyślanej decyzji, że chcę się nią z Wami podzielić.
Dołącz do grupy Aktywne Czytanie – książki dla dzieci i młodzieży na FB
