„Lindbergh” i „Armstrong”. Cudowne książki Torbena Kuhlmanna

lindbergh-niezwykle-przygody-latajacej-myszy-i-armstrong-niezwykla-mysia-wyprawa-recenzja-wydawnictwo-tekturka161

Lindbergh. Niezwykłe przygody latającej myszy i Armstrong. Niezwykła mysia wyprawa na Księżyc to książki autorstwa Torbena Kuhlmanna, pod patronatem bloga Aktywne Czytanie.

Kiedyś były dostępne od ręki, a później przez wiele lat nie można było ich zdobyć. Pojawiały się tylko na różnych aukcjach w niebotycznych cenach. Sami wiecie, bo często o tym rozmawiamy w grupie Aktywne Czytanie – książki dla dzieci na FB.

Jednak wydawnictwo Tekturka kolejny raz stanęło na wysokości zadania i to dzięki nim te dwie książki są na wyciągnięcie ręki. I to w nowym tłumaczeniu, którego podjęła się Anna Kierejewska.

Od razu powiem, że są i będą dostępne tylko na stronie wydawnictwa do wyczerpania nakładu. Na końcu recenzji zostawiam szczegółowe informacje na ten temat.

Zajrzymy do nich, bo niektórzy mogą nie wiedzieć, o co ten cały szum. Sprawdźmy, czy są w klimacie, który lubią Wasze dzieci.

Nie tylko myszy

Powiem tylko jeszcze, że pierwszą książką tego autora wcale nie był najbardziej chyba znany Armstrong, ale „Moletown”, które zresztą dorwałam kiedyś po angielsku. Na blogu Aktywne Czytanie, możecie zobaczyć, jak wygląda, bo je zrecenzowałam: Moletown Torben Kuhlamann >>

Lindbergh. Niezwykłe przygody latającej myszy

To jest hołd złożony historii lotnictwa. Bajkowa opowieść o myszy, która bardzo interesowała się książkami i lubiła zdobywać wiedzę. Pewnego dnia zobaczyła latającą „mysz” i tak zrodziło się marzenie w głowie Lindbergha.

Tak naprawdę myszą ze skrzydłami oczywiście był nietoperz, choć nie do końca wiadomo, czy Lindbergh o tym wiedział. W każdym razie był zafascynowany tym, że myszy mogą latać!

Powodem, dla którego chciał polecieć, było również to, że z jego miasta zniknęły wszystkie inne myszy. Wiedział, że coś dziwnego działo się na świecie, więc chciał po prostu wyruszyć, żeby je odnaleźć.

Zatrzymam się tu na chwilę, bo piszę recenzję w czasie, gdy na Ukrainie trwa wojna i już 10 milionów ludzi musiało opuścić swoje domy. Wymowna ilustracja ludzi z walizkami chwyta za serce.

Jak latają myszy?

Nasz mysi bohater przez całą bardzo graficzną opowieść buduje maszynę latającą, wszystko odbywa się metodą prób i błędów.

Jest tu bardzo niewiele tekstu. W ogóle w książkach Kuhlmanna, w tych trzech, o których wspomniałam – zaczynając właśnie od „Kreciego miasta”, przez „Lindbergha”, aż do „Armstronga” – tego tekstu jest niewiele. Chociaż mam wrażenie, że z książki na książkę coraz więcej.

Na tych klimatycznych ilustracjach doskonale widać, jak myszka konstruuje maszynę i z czym się zmaga.

Najpierw ma bardzo prosty projekt, który się nie udaje. Potem jest kolejny. Są też najróżniejsze szkice i rysunki, którymi myszka się wspiera. Ona obserwuje świat, wyciąga wnioski i wytrwale dąży do celu.

Cudowne ilustracje

Piękne są te rysunki! Myślę, że jeżeli trafią w gust waszego dziecka, to jesteście w domu! Bo z jednej strony ta opowieść jest wspaniała, dlatego że inspirowana prawdą, myślą naukową, techniczną i fascynacją lotnictwem.

Z drugiej, moim zdaniem, pierwsze skrzypce grają tutaj jednak ilustracje. Ich kolor, ich stonowane barwy, jest klimat. Pokazują, że musimy się jednak trochę wyciszyć i skupić, żeby wejść do świata stworzonego przez Kuhlmann’a.

Co nie znaczy, że jest nuda, bo same próby i sprawdzanie, czy to się uda, są fascynujące. Choć rozumiem, że ta historia nie każdego chwyci za serce, ona jest raczej dla marzycieli i wizjonerów. Ja przynajmniej tak to odczytuję.

Myszy mają wrogów

W tej przygodzie pojawia się też zagrożenie, bo wiadomo, że myszy mają swoich wrogów, a w dobrych historiach są czarne charaktery.

Ostatecznie jednak myszce, która zresztą staje się sławna, udaje się dolecieć do Nowego Jorku i odnaleźć inne myszy. Można więc powiedzieć, że trwająca bardzo długo misja, okupiona masą pracy, eksperymentów, niepowodzeń i wytrwałości, kończy się bardzo szczęśliwie.

Ukłon w stronę lotników

Wspomniałam, że jest to hołd złożony historii lotnictwa, widać to też na jednej z ostatnich ilustracji. Chłopiec, który dowiedział się o wyczynie myszy, to jest mały Lindbergh. Zatem ta historia zaczyna się w bajkowy sposób, ale późniejsze wynalazki i inspiracje stały się prawdą.

Mamy tutaj również krótką informację od autora o pierwszych lotnikach, którzy byli takimi właśnie myszami, prekursorami. Im także bardzo zależało, żeby wznieść się prosto do nieba.

Sprawdź dostępność

Armstrong. Niezwykła mysia wyprawa na Księżyc

To książka, która, mam wrażenie, cieszy się trochę większym zainteresowaniem od dwóch pozostałych. Być może z powodu kosmicznego tematu przewodniego? W tej części też główną również bohaterką jest mysz i oczywiście jej historia jest fikcyjna. Są tu natomiast zwierzęta, które naprawdę były w kosmosie.

Nie tylko myszy w kosmosie

Zacznę od końca, bo wspomniałam, że w „Lindberghu” to był hołd złożony lotnictwu. Tutaj mamy hołd złożony ludziom (i nie tylko), którzy polecieli w kosmos.

Pierwszymi astronautkami były muszki owocówki, wysłane w kosmos 20 lutego 1947 roku. Na potrzeby testów wystrzelono je na wysokość 109 km i tym samym prawie dotarły do przestrzeni kosmicznej.

Pierwszym ssakiem w kosmosie był Albert II, małpka z gatunku makaków. W 1949 roku dotarł on w kapsule kosmicznej na wysokość niemal 130 km.

Mamy też oczywiście (skoro to hołd dla kosmonautów i astronautów) portrety sławnych ludzi.

Plany małej myszy

Poznajemy Armstronga, kiedy patrzy w gwiazdy i jest nimi zafascynowany. Udało mu się ustalić kilka faktów, zanim jeszcze gdziekolwiek wyruszył.

„- Księżyc jest ogromną kulą z kamienia! – Z błyskiem w oczach i przejęciem w głosie opowiadała o swoich spostrzeżeniach. – Promienie słoneczne sprawiają, że księżyc świeci i… – myszka przerwała w pół zdania, bo zauważyła, że nikt nie zwracał na nią uwagi. Pozostałe myszy nie chciały jej słuchać. Miały zupełnie inne wyobrażenie o księżycu.”

One uważały, że księżyc jest po prostu smacznym serem. Nasza myszka musi się z tym zmierzyć, bo uważa, że to jest bujda.

I trzeba powiedzieć, że ma się kim inspirować w dążeniu do udowodnienia swoich racji, bo po otrzymaniu tajemniczego listu, dociera do miejsca, w którym spotyka seniora myszkę. Starsza myszka oprowadza Armstronga po czymś w rodzaju mysiego muzeum.

Jest w nim mnóstwo innych mysich postaci, które wzniosły się ponad Ziemię, co oznacza, że jest to możliwe.

Kosmiczne plany

Ale wznieść się ponad Ziemię to jedno, a dolecieć do Księżyca, to zupełnie inna sprawa. Trzeba się doszkolić! Armstrong pobiera więc nauki uniwersyteckie i zaczyna się podobna historia jak z lataniem, czyli kombinowanie metodą prób i błędów.

Widzicie, jakie ma wygodne miejsce w klasie pełnej studentów?

Szykuje po kolei wszystko, co jest potrzebne do wyprawy, bo przecież prócz samej maszyny, trzeba mieć też skafander, który będzie bardzo dobrze przygotowany do trudnych warunków. Także mnóstwo narzędzi, planów, ale przede wszystkim trzeba mieć pomysł, jak w ogóle wznieść się tak wysoko.

Armstrong jest bardzo, bardzo wytrwały, niestrudzenie próbuje, aż w końcu udaje się i wyrusza w podróż, żeby stanąć na Księżycu.

Choć zanim to się stało, przez nieuwagę ściągnął na siebie zainteresowanie ludzi. To zawsze oznacza kłopoty!

Ludzie i myszy na Księżycu

To wzruszająca historia, połączona z prawdziwą wyprawą kosmiczną. Mamy tutaj datę 20 lipca 1969 roku, kiedy to pierwszy raz człowiek stanął na Księżycu. Podkreślam słowo „człowiek”, bo co tam zostało znalezione po przybyciu? Maleńka flaga, którą myszka wbiła jako pierwsza.

Jest to oczywiście ściśle tajne, oficjalne źródła wam tego nie potwierdzą, ale ja potwierdzam. 😉 Mała myszka dokonała tych wielkich czynów.

Najpiękniejsze książki dla dzieci

Z radością i dumą opowiedziałam ze szczegółami o Armstrongu i Lindberghu, bo uważam, że te książki w całości – ilustracje oraz pomysłowa historia o spełnianiu marzeń i wytrwałości – to jedne z najpiękniejszych propozycji dla dzieci. Mam nadzieję, że zainspirują wielu małych marzycieli.

I jeszcze pewnie zrodzi się w kilku głowach pytanie, dla jakiego wieku? No właśnie nie ma tu górnej granicy, nad dolną można się chwilę zastanowić. Wydaje mi się, że ze względu na spójny, bardzo charakterystyczny klimat ilustracji, ta opowieść ucieszy dzieci rozumiejące opowieść graficzną, czyli mniej więcej od 5 lat w górę.