Nie wiem, czy pamiętacie bardzo pomysłową serię autorstwa Kasi Keller pt. Julka i Janek. To książki pod patronatem bloga Aktywne Czytanie skierowane już nawet do trzyletnich czytelników.

Myślę jednak, że i starsze dzieci sporo na tym skorzystają, nie wspominając o rodzicach. Ci ostatni na końcu każdej książki z serii znajdą porady psychologa na temat tego, jak rozmawiać z maluchami, żeby zażegnać omawiany w historii problem.

Czego nie lubi potwór

W poprzednich częściach serii – Czego nie lubi złość i Czego nie lubi burza – z trudnymi wyzwaniami musiał się mierzyć Julek. Przeczytaj o nich w recenzji. 

Tym razem kolej na Julkę, która ma problem z wieczornym zasypianiem. Odrobinę boi się potworów, które mogą czaić się pod łóżkiem lub w jakimkolwiek innym miejscu. Przeciąga czytanie na dobranoc, bo nie chce, żeby tatuś zgasił światło i sobie poszedł.

W końcu dziewczynka wyjaśnia tacie swoje obawy, a on do sprawy podchodzi bardzo poważnie. To świetny pomysł, żeby dorośli traktowali dziecięce lęki serio.

Przecież jak się nad tym chwilę zastanowimy, z pewnością dojdziemy do wniosku, że my również bardzo często boimy się rzeczy, których nie widać. Bywamy przesądni albo tworzymy czarne scenariusze w głowie. Ostatnią rzeczą, której wtedy potrzebujemy, to wyśmiewanie naszych obaw.

Nie taka wyobraźnia straszna…

Dzieci na pewnym etapie rozwoju, kiedy to skrzydła rozwija wyobraźnia, mogą mieć problem z odróżnieniem realnych sytuacji od rzeczywistości. I wtedy właśnie warto do tych spraw podejść na serio.

Tata Julki sprawdza wszystkie kąty. Upewnia się, że w pobliżu nie ma również niewidzialnych potworów. Następnie do akcji wkracza mama, która zdradza córce sekret. Potrafi stworzyć magiczną miksturę wyganiającą potwory!

Do jej przygotowania oczywiście zaprasza dzieci. Mikstura przeciw potworom składa się głównie z tymianku i lawendy. A gdy wszystko już jest gotowe, robimy psik, psik! na łóżka maluchów i można iść spać.

Niewykluczone, że mikstura pomoże zasnąć – jej skład jest przecież nieprzypadkowy ;). Zasypianie ułatwi też świadomość, że potwory będą się od teraz trzymać z daleka. Bo przecież nie lubią lawendy, życzliwej rozmowy, współpracy, a już najbardziej – bajek na dobranoc.

Czego nie lubi strupek

Chcecie się dowiedzieć, za czym nie przepadają strupki? Już wam mówię, jednak najpierw sprawdźmy, skąd to się w ogóle wzięło na kolanie Julki.

Sytuacja jest dosyć klasyczna, pewnie każde dziecko miało z nią do czynienia. Podczas wspólnej zabawy na placyku, kiedy to maluchy testowały nową kolorową piłkę, Julka nagle się potknęła, upadła i zdarła kolano. Jasne, że coś takiego bardzo boli. Zwłaszcza gdy pojawia się krew!

Jednak tata był na to przygotowany. Miał w plecaku butelkę z wodą i chusteczki. Julkę oczyszczanie rany bardzo szczypało, ale tato zaczął dmuchać na skaleczenie i zrobiło się odrobinę lepiej.

Potem tato zamienił się w ambulans i szybko – iio, iio! – pobiegł z małą pacjentką do domu. Tam mama szybko zorientowała się w sytuacji i wyjęła potrzebne do dezynfekowania rany rzeczy.

Julka nie była tym zachwycona, bo trochę szczypało, ale tatuś nadal dmuchał i dmuchał i znów zrobiło się lepiej.

Przeganiamy strupek!

To oczywiście jeszcze nie koniec. Po jakimś czasie na kolanie pojawił się strupek. A taki jegomość nie dość, że czasem pobolewa, to jeszcze często swędzi. Niestety – nie można go drapać, żeby rana szybciej się goiła.

Co można zrobić z takim złośliwym strupkiem? Można go podmuchać, można też cmoknąć obok plasterka.

Po kilku dniach po strupku nie było śladu. Za to dzieci wiedzą już, czego strupek nie lubi. Przede wszystkim maści i plastrów, ale także cmokania, głaskania i dmuchania.

Ktoś może pomyśleć, że robimy wielkie halo z małego strupka. Jednak prawda jest taka – i warto przyjąć to do wiadomości – że różni ludzie mają różny próg bólu. Inaczej reagują na rany i skaleczenia.

U dzieci dochodzi do tego sytuacja lękowa, a lęk może wzmocnić odczucie bólu.

W takich sytuacjach oprócz plastra najlepszym lekarstwem jest spokój rodzica i zaakceptowanie, że maluch cierpi i że oczekuje wsparcia w tej trudnej sytuacji.

Tak jak w pozostałych częściach, na końcu książeczki znajdziemy notkę od Izabeli Maliszewskiej skierowaną do dorosłych. Są tam informacje i podpowiedzi na temat tego, jak rozmawiać z maluchami, kiedy mamy do czynienia ze strupkową sytuacją.