Emocje dziecka. „Skwaszone Winogrono” i „Bystre Ciasteczko”

„Skwaszone Winogrono” i „Bystre Ciasteczko” to kolejne dwie fantastyczne książki z serii „Smaczna Banda i emocje” pod patronatem Aktywnego Czytania.

Wiem że „Niesforne Ziarenko” i „Wzorowe Jajo” skradły wasze serca. Te książki także są objęte moim patronatem, mają recenzję na blogu Aktywne Czytanie.

Do recenzji dodałam również scenariusze lekcji, które wydawnictwo HarperKids przygotowało specjalnie do tych lektur.

To jest taka seria, która sprawdza się z przedszkolakami i ze starszymi dziećmi.

Nie chodzi przecież o to, żeby było dużo tekstu i umoralniających gadek, ale o to, żeby było ciekawie. Konkretnie i zrozumiale dla dzieci. Ważne jest też, by przedstawiana historia była im bliska.

Skwaszone Winogrono

To typek, któremu lepiej schodzić z drogi. Wiecznie ma focha, na wszystkich się obraża, w sumie nie wiadomo dlaczego. Groźny, prawda?

Jednak nie zawsze tak było bo nasze Winogrono dorastało w bardzo przyjaznej, ciepłej atmosferze. To dziadkowie nauczyli je, by szukało w świecie uważności i wdzięczności.

Małe Winogrono przez jakiś czas było prawdziwym słodziakiem i starało się odsuwać od siebie problemy. Nie mówić o tym, co je wkurza.

Wiecie, jak to jest, kiedy staramy się zawsze być uśmiechnięci? I trochę udajemy również przed sobą, że problemy nas nie dotyczą.

To nie muszą być jakieś wielkie problemy, po prostu każdy od czasu do czasu potrzebuje się wkurzać.

Możemy mieć słabszy dzień i nie ma co udawać, że jesteśmy wtedy szczęśliwi.

Amerykańskie podejście w stylu „wszystko jest dobrze”, sprawia, że niektórzy duszą w sobie emocje. Nie potrafią komunikować światu, co im się podoba, a co nie.

Dla Winogrona punktem zwrotnym był fakt, że nikt nie przyszedł na jego przyjęcie urodzinowe. A tak się postarało, wysłało zaproszenia, przygotowało fajerwerki, a tu nic. Nikogo nie ma!

Dlatego Winogrono postanowiło być zrzędliwe i skwaszone, każdy najdrobniejszy żal pielęgnowało w sobie i pozwalało mu rosnąć.

Winogrono jest na „nie”

Łatwo sobie wyobrazić, że takie Skwaszone Winogrono nieuprzejmie odnosi się do przyjaciół i znajomych, którzy wiecznie są czemuś winni. Choć tak naprawdę oni nie mają pojęcia, o co chodzi.

Uderzyłeś się w kolano? Głupie krzesło! Tramwaj ci uciekł? Beznadziejny tramwaj. Winogrono absolutnie nie zamierzało szukać winy w sobie, winny był świat.

Gdy znajdujemy się w takim stanie emocjonalnym, najgorsze, co możemy zrobić, to poszukać sobie równie skwaszonych przyjaciół. Oni jeszcze bardziej podbijają te nasze kwaśne emocje.

Niestety Winogrono znalazło sobie kumpla, Cytrynę, który teoretycznie rozumiał, co przeżywa wiecznie Skwaszone Winogrono.

Do czasu… Zdarzyło się, że Winogrono niechcący spóźniło się na spotkanie z Cytryną. Konsekwencją był wielki cytrynowy foch.

Obraza, nerwy, żal, wypominanie, a przecież Wino-grono nie chciało się spóźnić, to wszystko stało się przypadkiem.

Już nie takie kwaśne Winogrono

Dla Winogrona przyszedł czas na chwilę zastanowienia. Skoro to nie moja wina, dlaczego Cytryna się na mnie wyżywa? Dlaczego ma do mnie żal?

Winogrono doszło do wniosku, 
że dokładnie tak samo traktowało wszystkich dookoła siebie.

A potem w dodatku znalazło się nieszczęsne zaproszenia na urodziny. Okazało się, że to Winogrono się pomyliło, wpisało złą datę, dlatego nikt nie przyszedł.

Cały ten ogromny kwaśny żal, spowodowała pomyłka. Wyżywanie się na przyjaciołach było niepotrzebne.

Teraz pozostało naprawienie relacji i spojrzenie na świat z trochę innej perspektywy. Uczenie się takiego spoglądania na świat.

Dla wielu dzieci jest to bardzo trudne, wielu dorosłych zresztą też ma problemy z tym, żeby nauczyć się widzieć dobre strony. Mówić o tym, co się nam nie podoba, ale też o własnych potknięciach.

Na głos mówić o swoich błędach i wyciągać z nich wnioski, zamiast dusić w sobie żal, z którego nic dobrego nie wynika.

Smaczna banda i emocje 

Autor Rory John
Ilustracje Pete Oswald
Wydawnictwo HarperKids
Dla wieku 4-9 lat.
Zdjęcia bez filtrów.

Bystre Ciasteczko

Ciasteczko wcale nie uważało się za bystre od samego początku. Przeciwnie gdy poszła (w książce to jest ona) do szkoły zauważyła, że nie zna wielu odpowiedzi i nauka sprawia jej trudność.

Pewnie zrozumieją to dzieci, które nie przepadają za szkołą. A konkretnie za tym, że są ciągle krytykowane, oceniane. 

Wiecznie muszą myśleć o odrabianiu lekcji, za to mają o wiele mniej czasu na szukanie swoich pasji. Tego, co naprawdę sprawia im przyjemność i w czym mogą być dobre.

Czasami tak jest, że maluchy są bardzo skupione na tym, w czym są złe. A szkoła, konkretnie system oceniania ukierunkowany na wskazywanie błędów, a nie wspieranie mocnych stron, w niczym nie pomaga.

Ciasteczko robiła się (bo to jest ona) coraz bardziej smutna i zrezygnowana.

Na szczęście w szkole uczyła pani Biszkopcik, która była bardzo mądrą nauczycielką.

Pewnego dnia poprosiła dzieci, by stworzyły coś oryginalnego. Nie było żadnych dodatkowych instrukcji, obliczeń, pomiarów. Trzeba pomyśleć i wykorzystać wyobraźnię.

Ciastko szuka pasji

Ciasteczko na początku miała trochę trudności z odnalezieniem tego, co chciałaby stworzyć i pokazać reszcie klasy.

Jednak nawet te nieudane próby były bardzo cenne, bo tak właśnie szuka się swojego talentu. Trzeba sprawdzić, kilka razy się potknąć, poćwiczyć, by wiedzieć co nie jest naszą pasją. To też wartościowa wiedza.

Dlatego bardzo zachęcam do tego, żeby pozwalać dzieciom próbować różnych rzeczy, nie upierać się przy np. nauce gry na pianinie przez sześć lat, tylko dlatego że zainwestowaliśmy w pianino. Mówię o tym z własnego doświadczenia. 😉

Radość w szkole

Ciasteczko w końcu wpadło na to, że stworzy wiersz. I to był strzał w dziesiątkę. Ogrom przyjemności, radości, ekscytacji, które poczuła przy tworzeniu był fantastycznym uczuciem.

Klasie też się podobało i od tamtej pory Ciasteczko już nieco odważniej podchodziła do zadawania pytań, zgłaszania się w klasie.

Miała świadomość, że nie musi znać odpowiedzi na wszystkie pytania, jest w szkole po to, żeby się uczyć, ale też poznawać talenty innych.

Nie mogę się nadziwić, jak mądrze i z poczuciem humoru napisane są te książki. Przyznacie, że odejmują bardzo ważne tematy dotyczące psychiki najmłodszych?

Pomagają w dbaniu o to, by dzieci były dowartościowane, radosne, ciekawe świata. Potrafiły rozmawiać o uczuciach, budowały relacje z innymi, a potknięcia traktowały jako cenne doświadczenia a nie kompletną porażkę.

Smaczna banda i emocje 

Tu pobierzesz scenariusz zajęć – KLIK!