„Wampir z Ciemnego Lasu” | RECENZJA książki dla dzieci 7-10 lat

Lubicie przygody Amelii, Mi, Kuby, Alberta i ich spotkanie z prawdziwą nauką? Rafał Kosik znowu zaprasza nas do akcji w serii „To Mi się podoba” i tym razem jest dużo ważnych tematów do ogarnięcia. Jednym z głównych jest tytułowy Wampir z Ciemnego Lasu, tylko czy wampiry naprawdę istnieją?

Zanim przyjaciele opuszczą Bladowice po wakacjach, postanawiają odwiedzić tajemniczy stary dom przypominający mały zameczek w Ciemnym Lesie. Babcia wyjaśnia, że ten dom jest wynajęty przez naukowca-przyrodnika.

Ku zdziwieniu Amelii, Mi, Kuby i Alberta, drzwi otwiera im gość z wyjątkowo bladą skórą, do tego tak wysoki, że muszą zadzierać głowy. Naukowiec ma na sobie szlafrok i kapcie, ponieważ pracuje nocami, a ich południe jest dla niego „wczesnym porankiem”. Okazuje się, że pan Sferatowski jest chiropterologiem, czyli ekspertem od nietoperzy. Choć Kuba jest nieufny, Mi z entuzjazmem chłonie każde słowo.

Czy jest tu wampir?

Centralnym punktem akcji jest tym razem refleksja przyjaciół nad konsekwencjami „głupiego żartu” o wampirze, który szybko wymknął się spod kontroli, stając się „fake newsem”. Babcia trafnie zauważa, że żart przestaje być zabawny, gdy ludzie w niego wierzą i gdy jest on „szkodliwym kłamstwem”. Wielu mieszkańców Bladowic „naprawdę się wystraszyło”. Co konkretnie do tego doprowadziło? Przeczytajcie koniecznie!

Ta część pokazuje też aktualną i ważną lekcję na temat odpowiedzialności za słowo w internecie, z którym młodzi czytelnicy mają styczność każdego dnia. Choć panika ustąpiła, a mieszkańcy wrócili do wsi, dominują narzekania, że „nie można już wierzyć w nic, co się pojawia w internecie”. Bohaterowie obiecują naprawić błąd.

Oczywiście, każda przygoda ma swoją cenę. Na przykład Amelia z kwaśną miną musiała pożegnać się ze swoją ulubioną białą sukienką, która ucierpiała w wyniku bliskiego spotkania z kozą, nietoperzem, ziemią z piwnicy i trawą. Nawet konsola Kuby okazała się niepotrzebna, bo ten wyjazd był pełen „przygód ciekawszych nawet niż gry”.

Nietoperz czy wampir?

Przy okazji całej tej akcji i spotkania z przyrodnikiem, obalamy mity o nietoperzach, które zdecydowanie z wampirami niektórym się kojarzą.

Od Norberta Sferatowskiego dowiedziałam się kilku ważnych spraw.

Nietoperze to jedyne ssaki, które potrafią latać, a nie tylko szybować.
Istnieje ponad tysiąc gatunków nietoperzy na świecie, a każdy z nich co noc zjada tysiące komarów!
Wbrew popularnym mitom, wiele gatunków ma bardzo dobry wzrok w słabym świetle, lepszy niż ludzki. Jednak w całkowitej ciemności posługują się echolokacją. Wysyłają ultradźwięki i słuchają, jak te dźwięki odbijają się od przeszkód, tworząc w głowie „mapę” otoczenia.

Badacz śmieje się, potwierdzając, że nietoperze wampiry faktycznie istnieją, ale są to „zwyczajne małe nietoperze”. Występują tylko trzy gatunki (jak np. Desmodus rotundus, wampir zwyczajny), które piją krew ptaków i bydła, a ludzi raczej nie atakują. Co najważniejsze, żyją one tylko w Ameryce Środkowej i Południowej, czyli bardzo daleko stąd.

Przygoda i edukacja

Na koniec, Albertowi udaje się rozwikłać zagadkę dziwnego przedmiotu, który Sferatowski trzymał na zdjęciu. To pewne niesamowite urządzenie, które odbiera dźwięki tylko z jednego kierunku, pozwala usłyszeć nawet chrobotanie wiewiórki z odległości pięćdziesięciu metrów!

Jestem pewna, że książka spodoba się czytelnikom szukającym przygód, ale też wszystkim, którzy chcą porozmawiać o świecie i etyce cyfrowej. Lubię tę serię, bo zgrabnie łączy humor z ważnym przesłaniem naukowym. Bywa groźnie, ale przecież lubimy ten dreszczyk wampirzych emocji.

I koniecznie przeczytajcie, jeśli chcecie się dowiedzieć, dlaczego tak naprawdę powinniśmy lubić nietoperze.

To co, czytamy?