Bądź sobą, Pinku! Książka o asertywności i stawianiu granic

Bądź sobą, Pinku! to najnowsza część opowieści o niebieskim stworku i jego przyjaciołach.

Ta wyjątkowa seria stała się bestsellerem, o kolejne części wspomagają dzieci w odkrywaniu swoich możliwości. Tym razem skupiamy się na asertywności.

Pink zaczyna z grubej rury, bo trochę się awanturuje. Asertywnie od samego początku daje znać, że sam chce o sobie opowiadać czytelnikom.

Jeśli znacie książki o Pinku, to wiecie, że napisane są w formie dialogu dorosłego z dzieckiem. Czy Wam taka forma odpowiada?

W tej części poruszamy tematy związane z byciem sobą, stawaniem w obronie własnego zdania czy chociażby pilnowaniem, by kiedy przyjdzie nam na to ochota, móc o powiedzieć o sobie i swoich pasjach samodzielnie.

Przecież my najlepiej wiemy, co w sobie lubimy, najlepiej siebie znamy. Wiemy też, na ile chcemy się ze światem podzielić własnymi przemyśleniami.

Co to znaczy: bądź sobą?

Niebieski stworek chodzi do szkoły i to właśnie dla takich czytelników (6+) przeznaczone są te treści, bo będą dla nich najbardziej zrozumiałe.

Choćby rozdział o mapie myśli, którą Pink dostaje na zadanie domowe. Czytelnicy też mogą stworzyć mapę myśli nawiązującą do tego, by pokazać, kim są i co lubią.

Wbrew pozorom nie jest to takie proste zadanie, myślę, że wiele dzieci będzie musiało się chwilę zastanowić, bo niektórym dość trudno o osobie opowiadać.

Bywa, że robimy coś wbrew sobie, choć czujemy, że to nie do końca nam odpowiada. Taka sytuacja przydarzyła się Pinkowi.

I czasem to niby drobiazgi, w jego przypadku smak lodów, ale z dziećmi tak to już jest, że dostosowują się do innych, ponieważ boją się zostać wyśmiane lub wykluczone.

Dialogi w książce pomogą zrozumieć, że warto słuchać siebie, a nie innych. Oczywiście, że po wspólnym czytaniu książki można szukać przykładów z waszego życia.

Jest też strona z zadaniem, które ma pomóc dzieciom postawić się i nie iść za tłumem. Stawać w obronie swojego zdania i potrzeb.

Sporo jest w książce mowy o krytykowaniu, a właściwe przyjmowaniu krytyki ze strony innych. O stawianiu granic, które zresztą też przecież dla każdego wyglądają trochę inaczej.

Bądź sobą i stawiaj granice

Mamy klasyczny przykład powitania z ciocią. Pink nie ma na to ochoty, jednak tutaj też jest rozwinięta rozmowa, w której dziecko wyjaśnia, dlaczego nie chce tego robić. Jak się czuje, gdy ktoś chce przekroczyć jego granice. Dlatego pewnie to też książka „trochę dla rodziców”. 🙂

Więcej na ten temat znajdziesz w artykule na blogu Nie tylko dla mam: Nie jestem ci winna buziaka >>

Nie jestem ci winna buziaka!

Bądź sobą przy kolegach

Właśnie w związku z tą ciocią i pilnowaniem granic jest rozdział omówieniu „nie”. Wydaje mi się, że mimo wszystko takiej cioci łatwiej powiedzieć „nie”, niż kolegom i to podczas świetnej zabawy.

Tak Pink dał się wkręcić w coś, co skończyło się dla niego niemiło. I to bardzo niemiło, bo nieobecnością na lekcji.

Rozmawiamy więc też o odpowiedzialności za swoje decyzje. Oczywiście, że nie do końca była to wina Fiszki, bo była to decyzja Pinka, że zostanie „w zabawie”, zamiast pędzić na lekcje. Ale czasem tak lubimy „asertywnie” zrzucić winę na innych, prawda?

Warto uświadomić czytelnikom, że to jednak są ich decyzje i oni mają wpływ na to, co, robią, bo też oni mierzą się później z konsekwencjami. Dzieci mają prawo powiedzieć „nie” w każdej sytuacji, gdy coś im nie odpowiada, także w zabawie. Może nawet przede wszystkim w zabawie.

Jak zaczniecie czytać książkę, zauważycie, że każdy kolejny rozdział prowadzi do kolejnego dylematu, a potem rozwiązania problemu.

Skoro wcześniej było o odpowiedzialności i konsekwencjach, następny rozdział dotyczy podejmowania świadomych decyzji.

Niektórym dzieciom tak zależy na dobrym kontakcie z przyjaciółmi, że nie potrafię odmówić, choć nie mają ochoty na konkretną aktywność czy zabawę.

Biorą na siebie za dużo i oczywiście w pewnym momencie wszystko się sypie. W tych kontaktach z rówieśnikami bardzo ważne jest odnalezienie momentu, w którym to, co wspólnie robimy, nadal sprawia nam przyjemność.

Umiejętność powiedzenia „nie”, kiedy czujemy, że wszystkiego jest po prostu za dużo.

Asertywność i komunikacja

Jeden z rozdziałów przydałby się do przeczytania wielu dorosłym, bo chodzi o wyrażanie własnego zdania, własnej opinii, która często mylona jest z faktami.

To ważne, żeby dzieci umiały powiedzieć, co myślą. Jednak niekoniecznie powinno zależeć im na tym, by wszyscy dookoła myśleli podobnie.

Asertywności można się nauczyć

Każdy pewnie zna te sytuacje, kiedy dobrze wiemy, że wypadało się odezwać, ale nie mamy akurat w głowie riposty.

Albo zwyczajnie nie mamy odwagi zabrać głosu. Są tutaj ćwiczenia wspierające dzieci mierzące się z tym problemem.

Bardzo wiele tematów zostało ciekawie przedstawionych. Na przykład o tym, by dbać o swoje potrzeby, ale też o siebie (fizycznie i psychicznie). Jeśli nie mówimy o emocjach, one czasami biorą górę lub po prostu idą w niekontrolowanym kierunku.

Lepiej mówić głośno o tym, co nas wkurza, choć wiadomo, że nie jest to łatwe. Tu też mamy wspierające ćwiczenia.

Dobrze, że autorki poruszyły temat żartów, które dla jednych są właśnie świetnym dowcipem, dla innych po prostu dokuczaniem.

Jeśli ktoś nie śmieje się z naszych „żartów”, nie oznacza automatycznie, że nie ma poczucia humoru. Może mu być po prostu przykro, bo ten żart jest wyśmiewaniem, agresją słowną.

Odnajdą się tutaj też dzieci, które za wszelką cenę chcą zadowolić przyjaciół i bardzo zależy im na tym, co, myślą i mówią o nich inne osoby. Przecież zawsze znajdzie się ktoś, komu coś się w nas nie spodoba. Nie trzeba się taką krytyką szczególnie przejmować.

A jak już jesteśmy przy relacjach między równikami, nie można pominąć dużego focha. I takie rzeczy się zdarzają. Jeśli ktoś strzela focha, nie znaczy, że mamy zabiegać o jego względy.

Mamy prawo skupić się na robieniu tego, co nam sprawia przyjemność, o ile oczywiście nikogo po drodze nie krzywdzimy.

Wcale nie łatwo być sobą

W książce dla uczniów nie mogło zabraknąć też rozdziału o hejcie. Są konkretne instrukcje, co zrobić, gdy ktoś nam dokucza.

I o tym, że czasami warto odpuścić, choć myślę, że to dla wielu dzieci będzie dosyć trudne. Mówimy o odpuszczeniu w sytuacjach, gdy może zrobić się niebezpiecznie. Wtedy trzeba poprosić o pomoc dorosłego.

Na końcu jest, coś, czego brakowało mi w książkach związanych z asertywnością, mianowicie mierzenie się z tym, że ktoś nam odmawia. Spokojnie, konkretnie i właśnie asertywnie.

Dość trudno przyjąć taką odmowę, dlatego mamy cały rozdział o tym, jak sobie poradzić z rozczarowaniem.

Każdy ma prawo wyboru tego, co robi. Skoro sobie takie dajemy, innym też powinniśmy je dać.