Amelia i Kuba. Mgliste podejrzenia

Gdy świat spowija mgła, pojawiają się… podejrzenia.

Zapraszam was dzisiaj na mroczną opowieść o golemie, tajemniczym zniknięciu sąsiadki i jej kota oraz o podejrzanym typku, który przeprowadził się na osiedle.

W książce Amelia i Kuba. Mgliste podejrzenia będzie trochę straszno, a jeszcze bardziej zabawnie. I do tego odrobinę „niegrzecznie”, bo takie właśnie są opowieści o przygodach pary przyjaciół: Amelii i Kuby.

amelia-i-kuba-mgliste-podejrzenia-recenzja-ksiazki-dla-dzieci

Amelia, Kuba i spółka tropią golema

Mgliste podejrzenia to dziewiąta część cyklu autorstwa Rafała Kosika, który stoi też za Feliksem, Netem i Niką.

Dobrze by było czytać wszystkie książki po kolei, ale nie jest to wymóg konieczny, bo nawet jeśli zaczniemy od końca, połapiemy się, o co chodzi. Zwłaszcza że jeśli w historii pojawia się wątek nawiązujący do czegoś, co było wcześniej, autor wyjaśnia krótko, w czym rzecz.

Kuba i Amelia to kumpel i kumpela z klasy. Kuba ma rezolutną młodszą siostrę Mi, a Amelia brata, Alberta, który ma zespół Aspergera. Razem tworzą bardzo zgraną i dziarską ekipę, która chętnie stawia czoła nowym przygodom. Szczególnie gdy akurat trzeba się uczyć do testu z angielskiego…

Tym razem rzecz się dzieje na Zamku, czyli w apartamentowcu, w którym mieszkają dzieci. Budynek spowija gęsta mgła, a że Amelia akurat przez przypadek zaczęła czytać horror o golemie – magicznie ożywionym glinianym potworze – dzieciaki zaczynają widzieć w tej mgle dziwne rzeczy.

Zaginęła sąsiadka, pani Kożuszek. A jeszcze wcześniej zaginęła jej kotka, Gomułka. Poza tym do Zamku sprowadził się podejrzany typ, który wyładowuje z busa ciężkie worki ociekające ciemną mazią…

Mi oczyma wyobraźni widzi już zwłoki pani Kożuszek i ochoczo dzieli się z ekipą szczegółami makabrycznej zbrodni, którą niewątpliwie jej zdaniem popełnił golem albo nowy sąsiad. Albo i jeden, i drugi, bo to sąsiad jest podejrzany o lepienie golema.

Historia z dreszczykiem

I tutaj muszę was ostrzec: podejrzenia Mi naprawdę są momentami makabryczne. Książka jest przeznaczona dla dzieci w wieku 6-12 lat, jednak jeśli wasz maluch jest szczególnie wrażliwy, możecie się jeszcze chwilę wstrzymać z lekturą.

Nie ma jednak co panikować. Cała historia – co nie będzie dla nikogo zaskoczeniem – kończy się dobrze i całkiem niewinnie, a wszystkie zbrodnicze opisy są jedynie wymysłem ciekawskiej sześciolatki.

Zresztą, mam wrażenie, że ta mała, choć najmłodsza z całej bandy, jest najbardziej żądna przygód. I to takich mrożących krew w żyłach!

Amelia niekoniecznie podziela jej fascynację. Najchętniej zapomniałaby o golemie i żałuje, że książka o nim w ogóle trafiła w jej ręce.

Z kolei Kuba chciałby wyjaśnić zagadkę, choć stopuje zapędy młodszej siostry, a Albert, z racji swojego Aspergera, nie przejmuje się tym wszystkim aż tak bardzo. Pochłania go konstruowanie noktowizora, a w przerwach w majsterkowaniu punktuje nielogiczności w toku myślenia przyjaciół.

Komu spodoba się książka Amelia i Kuba. Mgliste podejrzenia?

Przede wszystkim dzieciakom (i rodzicom!) mającym dystans do opowiadanych historii i umiejącym traktować sprawy z przymrużeniem oka. Czytelnikom z poczuciem humoru, bo tego w tej książce nie brakuje. Zresztą, Rafał Kosik z tego właśnie słynie.

Trzeba umieć wczuć się w klimat i nie dziwić się, że Mi nie tylko straszy wszystkich swoimi podejrzeniami, ale też wyjątkowo kiepsko traktuje tatę. Biedaczysko przez niemal całą opowieść kursuje w strugach deszczu między domem a sklepem, kupując rzeczy, które zleca mu Mi.

Historia spodoba się także dzieciakom, które lubią przygody i są otwarte na nowe informacje. Dzięki Albertowi dowiadujemy się na przykład, jak działa noktowizor. Z kolei Mi ma zawsze pod ręką swój zeszyt „Bardzo Trudne Słowa”, w którym z zapałem notuje… wszystkie bardzo trudne słowa.

Z pomocą przychodzi też sam autor, który w przypisach wyjaśnia znaczenie niektórych słów. Mamy tam dredy i prezbiterium, ale także… prosektorium i denata.

Chyba już wiecie, czego spodziewać się po tej historii.

To co, czytamy?